Πλατεια ασωματων

Φωναζε.
Ουρλιαζε.
Να μην εχετε ονειρα ελεγε.
Εμοιαζε γνωστικος μα ητανε μονος κι απο την πολυ μοναξια γινηκε τρελος, με μια τρελα που χωρουσε μονο στο κεφαλι του κι αυτο θαρρεις να κουβαλουσε μυριες σκεψεις σκορπισμενες ,το εγερνε παντα δεξια σαν βαρος.
Κατηφοριζε καθε πρωι την ερμου ως το τελος της μονολογοντας ,κουνωντας τον δεικτικο σαν απειλη.
Ιδια διαδρομη και για εκεινον, τραινο και θορυβος σε μια πολη που κοιμοταν.
Πλατεια ασωματων κι εκεινος φωναζε στα ασωματα πλασματα που κατοικουσαν ελεγε αστεγα στα παγκακια και κατω απτον σταθμο,εδω ελεγε πεθαινουν και ανασταινονται οι τρελοι, οι ασωματοι ,αυτοι που μονο ψυχη εχουν.
Ψυχη τρελη και αδαμαστη.
Κοιταξε τον εκει στην γωνια του, εμαθε χωρις σωμα,χωρις αναγκες με αστεγες ελπιδες λεπιδες και τα φωτα απο τα αμαξια να τον αποκοιμιζουν.
Ενας ασωματος ανθρωπος.
Μονο ψυχη ειχε,αδαμαστη,
Τρελαθηκε ειπαν, μα οχι.
Εκμηδενισε τις αναγκες του και θα αναστηθει σε νεο σωμα που θα χωρεσει την ψυχη του.
Καληνυχτα κοσμε,αυριο μια καινουργια μερα.