Συνοδηγός

Τίποτα δεν άλλαζε στην πόλη.

Περνούσε τα αδηφάγα φανάρια με κλειστά μάτια και τα άνοιγε μονάχα για να θυμηθεί την φιγούρα της , συνοδηγό.

Οι μικροπωλητές γυάλιζαν την πραμάτεια τους και οι φωνές των περαστικών ,αδίστακτες για τον σιωπηλό του κόσμο , ξυπνούσαν την λήθη και γκρίζαραν την μνήμη ανακατέυοντας την με τσιμέντο και κυριακές συννεφιασμένες.

Ενα μικρό κορίτσι ζωγράφιζε δέντρα και στο πάρκο το χώμα μύριζε βροχή.

Σαν την ανάσα της.

Έκλεινε τα μάτια και την έφερνε συνοδηγό σε μια ζωή γεμάτη εκδρομές και πατούσες στο παρμπρίζ , μισοτελειωμένα τσιγάρα και χάρτες.

Η κόρνα , αυτή η μάγισσα κόρνα τον γύριζε πίσω  και η “όπισθεν” στον δικο του κόσμο τράκαρε στην πραγματικότητα.

Άλλη μια κυριακή θα κατέληγε στον καφενέ με ιστορίες πασπαλισμένες απο λουκούμι και δυνατό ελληνικό καφέ στην χόβολη.

Άλλη μια κυριακή χωρίς συνοδηγό και μάτια κλειστά.

Σε ενα κομμάτι χαρτί θα ζωγράφιζε τον ηλικιωμένο που κάπνιζε απεναντί του και στο τέλος θα τον πλησίαζε χαρίζοντας του την χάρτινη φιγούρα του.

Λίγες στιγμές μετά οι μοναξιές τους θα μεθούσαν τσίπουρο και μεζέ στο τηγάνι, θα γλεντοκοπούσαν οι θύμησες και το κορίτσι θα χόρευε μπροστά τους , συνοδηγός..

Μια κυριακή.

Κάπου στο κέντρο με λάουτο καπνούς και τραγούδια..