Για μελλοντικη χρηση.

Δεν καταλαβε ποτε το σκεπτικο της, γιατι της τα ειχε δωσει, μηπως σημαινε μια νεα φυγη?

τα κρατησε.

Τα εκλεισε μεσα σε ενα διαφανο βαζο απο μαρμελαδα και τα σφραγισε με μια ροζ κορδελα, κολλησε ενα αυτοκολλητο που εγραφε “για μελλοντικη χρηση” και τα ανεβασε στο παταρι.

Εχασε την δουλεια της ,εχασε την αυτοπεποιθηση της και τον αγαπημενο της,

δεν πιστευε στο χρημα, ποτε δεν ενστερνιστηκε την αξια του ,ελα ομως που ο εχθρος ειχε επιτεθει με παραπλευρες απωλειες.

Νεα ζωη, λιγοτερα τετραγωνικα ,πολλα δακρυα και ¨κονομησε ¨και κρισεις πανικου.

Μεταφορικη για τα λιγοστα επιπλα, καινουργια γειτονια, τεσσερις τοιχοι και υπερκαταναλωτικες κουτες.

Ηταν τα δικα της πραγματα αν και δεν εβρισκε και πολυ τον εαυτο της σε εκεινα τα αψυχα, οτι ηταν πραγματικα δικο της ειχε μετακομισει καποια χιλιομετρα μακρια απο εκεινη.

Στο μοιρασμα ηταν δικαιοι, μισες φωτογραφιες, cd και σεντονια που απο κοινου ειχαν διαλεξει τοτε που ο ερωτας τους γεμιζε ενα αδειο σπιτι .

Ειχαν εναν πλωτο ερωτα σε στερεο εδαφος, κοιμοντουσαν σε ενα φουσκωτο στρωμα και ειχε σπασει τον κουμπαρα για να της χαρισει τεσσερα καδρα που ειχε αγαπησει.

Καινουργια αρχη , παλια συναισθηματα.

Κρυο σπιτι και ενα μικρο τραπεζι στην μεση ,θα ξεκινουσε να ανοιγει τις κουτες απο το παταρι, να ξεφορτωθει εκεινα που κρατουσε σαν να επασχε απο θυσαυρισμο, κειμηλια απο ολη της την ζωη.

Απεξω εγραφε παταρι, φωτογραφιες ασπρομαυρες, βιβλια και μια πενα κι εκει στο βαθος ενα γυαλινο βαζο με γραμματα τυλιγμενα με μια φραουλενια κορδελα.

Αρχισε να κλαιει στην θυμηση της γιαγιας και του παππου, εζησαν εναν ιδανικο ερωτα γεματο κανταδες και μοσχομυριστα λουλουδια , την πολιορκουσε δυο χρονια πριν την κλεψει απο τους δικους της.

Εκαναν πολλα παιδια ,εχτισαν ενα πανεμορφο σπιτι με κηπο και εμειναν ερωτευμενοι μεχρι τα βαθεια γεραματα τους, εκεινος εφυγε απτυην ζωη πριν απο εκεινη και η γιαγια απο τοτε εμεινε στο κρεββατι

, οι γιατροι ειπαν πως “σκιστηκε” η καρδια της (η αορτη).

Της εγραφε γραμματα, βλεπεις ηταν ο μονος στην οικογενεια τοτε που ηξερε να γραφει, η γιαγια δεν μπορουσε να διαβαζει και ετσι εγω η καποιο απτα εγγονια της τα διαβαζαμε τις κυριακες που καθοταν στην πολυθρονα κοιταζωντας εξω στον δρομο την ερημωμενη γειτονια απτα δικα του βηματα.

Παρτα ειχε πει τοτε ,μια μερα ισως σου χρειαστουν..

Ανοιξε προσεκτικα το πρωτο γραμμα :

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα, καί το νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ καί σ’ αγαπώ
Πάντα Εσύ το νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Πού πιά δεν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’ αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο καί το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Aναφιλυτα, τα κλειδια και ενα παλτο στα χερια,ειχε δικιο η γιαγια, της χρειαστηκαν, θα πηγαινε να τον βρει.

Ηταν πολυ νωρις στον κοσμο αυτο για να τον χασει..

( gif creator και μουσα μου η lorelai sebastian https://www.facebook.com/lor3lai )