Συνεχεία επαναλάμβανε την ίδια κουβέντα, ξανά και ξανά ασταμάτητα σαν mantra.
όλα θα πάνε καλά.
μέχρι που αποκοιμιοταν στην ροή της λέξης.
κλεισμένοι στο σπίτι μέρες ίσως και μηνά και έξω ένας απειλητικός ιός να καταδιώκει τους πνεύμονες μας,
ο φόβος που εισπνεαμε έγινε viral και όλοι ανταλλασαμε ευχές και κουράγιο.
Μέχρι που αρχίσαμε να παρουσιάζουμε ανοχή στον φόβο και αρχίσαμε να παίρνουμε χρόνο απτον χρόνο που μας δωθηκε.
Άπλετος χρόνος με την οικογένεια μας, κάποιοι μονοί και άλλοι βόλτες στα κλεφτά.
Sms για να πάρεις άδεια να περπατήσεις, sms για να τρέξεις, κανένα sms για να αναπνεύσεις.
Ελεύθεροι δεν ήμαστε αλλά ουσιαστικά πιο ελεύθεροι από ποτέ, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.
Λύπη και λείπει πολλά, οι φίλοι πίσω από μια οθόνη τσουγκρίζουν γεμάτα ποτηριά, λένε αλήθειες και κάποιοι δακρύζουν..
σαν να άνοιξε μέσα μας μια μικρή πόρτα που εύχομαι να μην κλείσει μόλις όλα αυτά τελειώσουν.
Ήρθαμε πιο κοντά από μακριά όσο ποτέ πριν.
Ξέχασα πως μυρίζεις όταν σε φιλώ στο μέτωπο και πόσο τραχύ είναι το χέρι σου όταν σφίγγεις το δικό μου, αλλά βλέπω τα δάκρυα σου, εκείνα που καταπίεζες.
Όταν όλο αυτό τελειώσει σκέφτομαι πως θα ανοίξει η πόρτα και θα αγκαλιαζόμαστε και θα χορεύουμε στον δρόμο, αυτό με κρατάει ξύπνια.
Γιατί θα τα καταφέρουμε.
ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΈΡΟΥΜΕ.
κρατά γερά, φτάνουμε…
Leave a Reply