Να γυρίζεις πίσω , σελίδα σε βιβλίο σκονισμένο μιας εποχής που ολότελα είχες ξεχάσει.
Στιγμών εκκωφαντικών που σε έκαναν να νιώθεις ζωντανός, πάθος και πόθος για ερωτά, ψέμματα και νύχτες που μέσα τους ρύφτηκες μαζί του.
Παραδομένη σε έναν μεθυστικό ατελείωτο λαβύρινθο να σβήνεις μέσα του κάθε φορά σαν να πεθαίνεις και να βγαίνει η ψυχή
μέσα από το δικό του στόμα στο στόμα σου.
Ανταλλαγή θανάτων και μέσα τους να γεννιεται κάτι που τότε δεν είχαν ματιά για να δουν, παρά μόνο πεινά, μονο στοματα και χερια, σωματα .
Πεινά αδηφαγη, πεινά άρρωστη και λυσσαλέα μέχρι να προλάβουν να δοκιμάσουν τα πάντα να τελειώσουν ο ένας τον άλλο.
Να το γεννούν και να το σκοτώνουν ξανά και ξανά για χρόνια.
Κι έπειτα της έπαιξε κιθάρα και εκείνη άρχισε να λειτουργεί την καρδιά της που είχε κλειδώσει κι εκείνος τρόμαξε και άρχισε να τρέχει μακρυά.
Έτρεξε λένε ως την άλλη άκρη του κόσμου για να μην ακούει πια τους χτύπους της.
Στην άλλη άκρη του κόσμου.
Κι αν με ρωτάς για εκείνη, έγινε τραγούδι.
Και έχασε το κλειδί.
Leave a Reply