παρε για λιγο τα ματια μου , ισως ετσι δεις για λιγο διαφορετικα την μικρη μας ιστορια
βλεπεις εγω δεν χρειαζομαι κοσμους,δημιουργω κοσμους.
θυμασαι την ημερα που ματωνε ο ηλιος και πονουσε το σωμα μου?
την παραλια την θυμασαι?θυμασαι πως η θαλασσα μας εκανε να σωπασουμε και να βουλιαξουμε μεσα στην αγκαλια της?
κι οταν το ηλιοβασιλεμα γεννιοταν ,μου το αρνηθηκες και φυγαμε σαν να μας κυνηγουν,οταν το ξανασκεφτηκες πατησες φρενο και με εβγαλες απτο αυτοκινητο μου επιασες το χερι και περνωντας τον δρομο τεντωσες το χερι και μου ειπες ,να παρε λιγο απτο ηλιοβασιλεμα ,ξερω πως το ηθελες
ειναι ολοδικο σου.
Χαμενοι στο μενεξελι χρωμα του ουρανου, σιωπηλοι βλεπαμε με αλλα ματια ,το ενιωθα .
Ελεγες ειμαστε ελευθεροι ,τιποτα δεν μας ανηκει μα το μονο που ηθελα ειναι να σου ανηκω
και ολο εφευγες και γυριζες και ολο φοβομουν και διαλυομουν σε χιλιαδες κομματια σαν παζλ.
Περασαν μερες ,μηνες ,χειμωνες και καλοκαιρια μα ακομα κουβαλαω το ηλιοβασιλεμα μεσα μου
εχω χρονια να μαθω νεα σου μα ειμαι ελευθερη να σε ονειρευομαι,την δικη σου ελευθερια δεν την χρειαζομαι πια,ειμαι ελευθερη να μην ειμαι ελευθερη τωρα πια.
Και αν χαζευεις καποιο δειλινο ,ελπιζω να το νιωσεις ολοδικο σου και να το κρατησεις μεσα σου
ετσι θα ελπιζω ,θα μπορω να ονειρευτω ξανα πως η ομορφια ειναι μεσα μας.πως μας ανηκει λιγο απτην ομορφια αυτου του κοσμου.
Leave a Reply