Κοιταζεις αλλα βλεπεις? μιλας αλλα ακους? αγκαλιαζεις αλλα νιωθεις?
σε μια ανιωθη εποχη υπαρχει ακομα μεσα σου φλογα?
Σαν ταινια περνουσε η ζωη μεσα απτα ματια σου και εσυ σαν να μην την ζουσες ,σαν μαριονετα διχως σχοινια εστεκες βουβος ,ο αυθορμητισμος σου πεθαινε καθε φορα που ανοιγες την τηλεοραση και η χαρα σαν λειψυδρια στεγνωνε στο στομα σου.
Ηξερες να ελπιζεις καποτε μα τωρα σαν αγνωστη λεξη κρεμεται απτο στομα σου,η ελπιδα.
Ετσι ξυλινος που εγινες με τα χαρτινα φιλια και τις σκεψεις σου ,πισω απο μια οθονη κρυβεις ολα οσα ησουν καποτε,εκεινα που αγαπησες και σε εκαναν αγαπητο.
Θυμασαι αραγε η πνιγηκες στην φουρτουνα του μυαλου σου ,πως καποτε παλευες για την ελευθερια ,τα πιστευω σου,τα δικαιωματα σου εστω το χαμογελο σου?
ποσο θελω να τραβηξω την ταινια στο μυαλο σου ,να σε λυτρωσω απο το μικρο μαυρο πλαστικο κουτι που μεσα του εγκλωβιστηκες και ετσι μεμιας να γραψεις ενα καινουργιο σεναριο γεματο χρωματα ,ηχους και μαχες.
Leave a Reply