Σπαταλήθηκε μέσα σε αδιέξοδα ερωτηματικά και σιωπή.
Ανέτρεξε στο όψιμο παρελθόν για να βρεί αλήθεια.
Μάταια, όλα.
Κατοικούσε στον ίδιο βασανιστικό εαυτό χρόνια τώρα, φορώντας το ίδιο φυστικί πουλόβερ κάθε τέτοια εποχή. Το πουλόβερ που είχε αφήσει πίσω του εκείνος. Κάποτε μοιράστηκαν τον ίδιο ενθουσιασμό για τον ήχο της βροχής, τα διάφανα φτερά της πεταλούδας και τον έναστρο ουρανό, μύρισαν τα γιασεμιά και φύτεψαν μια λεμονιά στο μπαλκόνι, κρατήθηκαν απο το χέρι και περπάτησαν τον ερωτά τους σε σκοτεινά δρομάκια και σε θάλασσες αγριεμένες, γεμάτες αλμυρά φιλιά και ήλιο.
Είδαν κατακόκκινα ηλιοβασιλέματα και σύννεφα που ήξεραν να χαμογελούν , βίωσαν απογέυματα κυριακής χωρίς ίχνος μελαγχολίας και έπειτα ήρθε η θλίψη κι έγινε συγκάτοικος.
Νύχτωσαν οι αναμνήσεις κι αποκοιμήθηκαν.
Ξεθύμαναν και οι μυρωδιές, στέγνωσε και η βροχή, μόνο τα μάτια έμειναν..
Και το πουλόβερ που ήταν τρανταχτή απόδειξη πως υπήρξε εκεί έρωτας.
Πως υπήρξαν ηλιοβασιλέματα και οργασμικά σαββατοκύριακα ,αστέρια και η μυρωδιά της kαταιγίδας πριν στοιχειώσει εκείνη.
Ένα φάντασμα με φυστικί πουλόβερ ,μια κυριακή που έβρεχε πάνω της ο ουρανός και μια λεμονιά που συναισθανόταν..
Σε ένα μπαλκόνι κάπου στην αθήνα.
Στο απέναντι διαμέρισμα ακουγόταν beirut και a sunday smile…
Ειρωνεία φίλε μου να βλέπεις την ζωή πίσω απο ενα διάφανο τζάμι. Μια ζωή πρίν.
Μια ζωή μετά..
Leave a Reply