Καποτε θα καταλαβεις.

Γυμνοι μοιραζονται ενα τσιγαρο,αμιλητοι και αμειλικτοι.
Απο εκεινο το διαμερισμα μπορουσες να συνομιλησεις με το ουρανιο τοξο,μονο ουρανος,πουθενα κουρτινες.
Σαν και εκεινη.
Δεν ειχε σκοπο να αγαπησει,της το ειχε μυνησει αυτο, με λογια μοναχα γιατι οι πραξεις του ηταν σαν να ειχαν κυρηξει πολεμο με τις βαρυγδουπες δηλωσεις του.
Οταν την πηγε στην παραλια ,της στολισε τις μπουκλες με φυκια και στο λαιμο της κρεμασε κοχυλια, εκει ηταν για πρωτη φορα που την φωτογραφισε.
Ξυπολητη ,γυμνη ,παραδομενη.
Ορκιστηκε πως δεν θα την εβλεπε ξανα.
Δυο μηνες μετα φορουσε ζακετα και στο σπιτι κρεμασε ολογυρα κουρτινες.
Την συναντησε στο δρομο μα δεν της μιλησε.
Μια δυο φορες ακουσε την φωνη της απτο θυρεοτηλεφωνο, κρυμμενος.
Σαμ μικρο παιδι που χτυπαει τα κουδουνια και φευγει.
Σαν μικρο παιδι.
Παιδι.
Περασε σχεδον ενας χρονος, οταν αποφασισε να εμφανισει τις φωτογραφιες του καλοκαιριου.
Σιφνος.
Αναφη.
Ηταν και ενας φακελος χωρις ονομα η προορισμο,ενας φακελος γεματος φυκια,κοχυλια και αλμυρα φιλια.
Θυμηθηκε τα ματια της
Το βημα της
Το αγγιγμα
Τις νυχτες
Το τρεμουλο
Το παρεο του στα γυμνα της στηθη.
Χειμωνας.
Κλεφτη ματια πισω απτο τζαμι.
Κρυο.
Εκλεινε τα ματια και βρισκοταν εκει,
Στο φοιτητικο του δωματιο
Επανω στο στρωμα στο πατωμα
Φορωντας την μπλουζα του
Αμιλητοι,αμειλικτοι.
Δεν προλαβε να χορτασει.
Ενα φθινοπωρο αργοτερα θα εφευγε απο την πολη.
Τιποτα δεν την βαραινε πιο πολυ απτο κοχυλι στην τσεπη.
Μια φωτογραφια στο ηλεκτρονικο ταχυδρομειο και πολλα τσιγαρα αργοτερα θα την εκαναν να θυμηθει ποια ηταν.
Αυτη που δεν ειναι σημερα.
Εκλαψε σαν μικρο παιδι
Μικρο παιδι.
Παιδι.