Αγαπησου

Με ρωτουσε μανιασμενα, μερα νυχτα για τις παρενεργειες του ερωτα,
Ηθελε απεγνωσμενα να μεγαλωσει, ηθελε απεγνωσμενα να πονεσει και να ενωσει τα δακρυα του με την βροχη, χορευοντας, παραδομενος στην “αρρωστια ” του.
Ετσι το εβλεπε, σαν ιωση, κατι που εμεις οι “μεγαλοι” κολλουσαμε ο ενας στον αλλον , μαστιγα ο ερωτας.

Υπογραμμισμενα κειμενα και ποιηματα με μαυρο στυλο, τραγουδια που δεν ειχαν νοημα ,ελεγε αν δεν ερωτευτεις, η ζωη του χωρις ουσια.
-Πεσμου τι νιωθει ο ερωτευμενος?
Την πρωτη φορα που συναντηθηκαν τα βλεμματα τους, μεσα της εγινε ενας αστρικος πολεμος, κομητες εκτοξευθηκαν στην αριστερη πλευρα του κορμιου της και παρελυσε, στιγμιαια.
Οταν της μιλησε χιλιαδες σειρηνες την προσυλητισαν ,την εξορισαν μια για παντα στα αδυτα του κορμιου του.
Ενωθηκαν τα χειλια και χιλια πυροτεχνηματα πλυμμηρισαν τον ουρανο, ελαφρυ σηκωμα ποδιου και χερι χερι περπατησαν τον ερωτα τους ,σοκακι -σοκακι, λιμανια και σε σταθμους τραινων.
Ταξιδεψαν ο ενας μεσα στον αλλο, ριχνοντας αγκυρα στην πραγματικοτητα και ζωντας κατι το εντελως εξωπραγματικο, αφεθηκαν στο πανυγηρι του ερωτα.
Μεθυσμενοι απο την δινη , σκονταψαν στον χρονο.
Τον χρονο που ολα τα σμιλευει σαν το κυμα τον βραχο.
Αδιστακτος τους τα πηρε ολα και τα αντικατεστησε με ημιμετρα συναισθηματα
Σιωπη και απομακρυνση, τυπικα φιλια και καληνυχτες
πλατες γυρισμενες στο ονειρο.
Και ηρθε ο πονος και η στερηση, η απωλεια και τελος η ληθη.
Εκεινη δεν τον συναντησε ξανα μα κρατησε σαν φυλαχτο ,τα πυροτεχνηματα ,τις σειρηνες και τους κομητες ,ολα μεσα στα ματια της.
Γιατι οταν εχεις δει τον ερωτα, τον εχεις φορεσει και σαν δευτερη επιδερμιδα.
Οταν το νιωσεις λοιπον μικρε μου μην βιαστεις,
καθε στιγμη να υμνεις τον ερωτα, μην χαθεις μεσα σε λογισμους και δευτερες σκεψεις
Πολεμησε τον χρονο.
Αγαπα δυνατα.
Αγαπα καθε μερα σαν να ταν η τελευταια.

Αγαπα διχως αυριο.