Έξοδος κινδύνου

ΦΩΝΑΖΕ ΠΩΣ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΗΣ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ προέκταση του εαυτού της, μέχρι που απέκτησε και η ίδια ένα έξυπνο κινητό και η αλήθεια είναι πως δικτυώθηκε γρήγορα στη δική της εικονική πραγματικότητα, η μαμά μου που είχε μεγάλη γκάμα, από συνταγές, φίλους από το παρελθόν της μέχρι και κοπτική-ραπτική.

Τα like έπεφταν βροχή και τα μάτια της γυάλιζαν όταν κάποιος της πόσταρε ηλεκτρονικά φιλιά.

Ξεκίνησα να της εξηγώ για την εποχή που όλοι κρύφτηκαν πίσω από την οθόνη, δείχνοντάς της ένα δίχρονο κοριτσάκι στην ουρά του σούπερ μάρκετ να χειρίζεται με μαεστρία το έξυπνο κινητό του μπαμπά της.

ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ, ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ κουνούσαν επιδεικτικά την πιπίλα ως γιατρικό για την γκρίνια και τα ατελείωτα ξενύχτια.

Η αλήθεια είναι πως δρούσε ως ηρεμιστικό και ο γιος μου την αποχωρίστηκε με δυσκολία στα 4 του χρόνια, όταν η νεράιδα της πιπίλας την πήρε ένα βράδυ για να την πάει στην Αφρική σε παιδάκια που δεν είχαν το προνόμιο να «ηρεμούν».

Παρατηρώντας πολλά παιδιά στην ηλικία του γιού μου, συνειδητοποίησα πως τα τάμπλετ, τα κινητά, οι κονσόλες και οι παιχνιδομηχανές αντικατέστησαν την πιπίλα και αποχαύνωσαν τις καινούργιες γενιές, προσφέροντας στις μαμάδες λίγο ελεύθερο χρόνο για να ποστάρουν κι εκείνες με τη σειρά τους selfies, τα κατορθώματα των παιδιών τους και σκουντήγματα που για λίγο ταρακουνούσαν τη ρουτίνα τους.

ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΔΙΚΟ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΦΕΡΩ ΠΩΣ όλος αυτός ο πανικός έχει και τα θετικά του, καθώς μπορεί να αξιοποιηθεί σωστά ο χρόνος του παιδιού διαδραστικά σε αξιόλογα παιχνίδια που βοηθούν στην εξέλιξή του, αν οριοθετήσουμε την κατάσταση και ελέγχουμε το περιεχόμενο των παιχνιδιών.

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ στα κοινωνικά δίκτυα, συνάντησα διάφορα ευτράπελα, βρήκα συμμαθητές, έμαθα να πλέκω και να κάνω scarp-booking. Aπέκτησα ατελείωτες λίστες με τραγούδια και στίχους και γνώρισα αξιόλογους ανθρωπένιους φίλους.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΡΟΣΩΠΗΣ ΟΘΟΝΗΣ, ανοίχτηκα, μοιράστηκα τα προβλήματά μου με αγνώστους, έγινα μέλος σε φόρουμ για νέους γονείς , συναντηθήκαμε, οργανώσαμε πάρτι και οι ατελείωτες ερωτήσεις μου βρήκαν απαντήσεις σε κάθε μου βήμα.

ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ ΑΚΟΥΩ ΝΑ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ έρχεται ενα συγκεκριμένο περιστατικό, το 2000 μέσα από κάποιο φόρουμ, ένα κορίτσι 15 χρόνων με αυτοκτονικές τάσεις και άπειρες απόπειρες αποφάσισε να μιλήσει σε μένα και σε 2 ακόμα φίλες.

Είχε υποστεί απίστευτο bullying στο σχολείο, δεν είχε καθόλου φίλους και στο σπίτι επικρατούσε ένα χαος.

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΩΤΑΚΙ ΤΟΥ CHAT  ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΝΕΡΓΟ για εκείνη και έτσι καταφέραμε μέχρι και σήμερα να αποκτήσουμε και να βοηθήσουμε μια φίλη καρδιάς που είναι πλέον μια υγιέστατη, ταλαντούχα φοιτήτρια, εθελόντρια σε τμήματα ψυχικής υγείας.

Με θλίβει το γεγονός ότι πλέον όλοι κρατούν στο χέρι ένα κινητό και δεν υπάρχει αλληλεπίδραση, όμως δεν μπορώ να μην αναφέρω την Π., που σώθηκε όταν χρειάστηκε αίμα από τις άπειρες κοινοποιήσεις στο facebook, την 5μελή οικογένεια που πλέον δεν στερείται τροφής, τον kant που δίνοντας τη μάχη του με τον καρκίνο μέσα από τα δίκτυα διοργανώνονταν συναυλίες για τα έξοδα της νοσηλείας του.

Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στον παραπληγικό φίλο μου και την απέραντη μοναξιά που βίωνε πριν δικτυωθεί, τη γέφυρα που στήθηκε για να παρευρεθεί στο πάρτι σε ένα σπίτι στο Γκάζι.

ΕΙΝΑΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ, όμως θα μιλήσω για τον εαυτό μου.

Όντας αγοραφοβική, απέκτησα ένα παράθυρο στον κόσμο, εκτέθηκα και έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα μέσα από αυτό που αποκαλείς «αποξένωση», φτιάχνοντας εικονικό σπίτι για τα κείμενά μου (blog), κρίθηκα και αγαπήθηκα, μπήκαν στη ζωή μου νέοι άνθρωποι και προτάσεις που έγιναν χέρι που με τράβηξε στον έξω κόσμο.

ΑΝ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΤΕΤΡΙΜΜΕΝΑ, ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΠΑΛΙ για όρια ορθής χρήσης, όμως δεν τα πάω καλά με τα όρια και θα μείνω στα γεγονότα κλείνοντας με το χθεσινό βράδυ, όταν δίπλα μου μια παρέα 70χρονων κοριτσιών γευμάτιζαν βγάζοντας selfies για το facebook.

Άκουσα πολλές φορές μέσα στο βράδυ για τη συνάντησή τους που κανόνισαν από τα social media, τα σχόλια για τα παιδιά τους, τους θανάτους και τις γάτες τους, άκουσα τα γέλια τους και τα τραγούδια τους.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΘΕΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, η μοναξιά δεν έχει θέση ανάμεσά μας.

Γι’ αυτό λοιπόν όσα like και να βάλεις, όσα posts κι αν κάνεις, μείνε ο εαυτός σου και ζήσε όπως εσύ ονειρεύτηκες.

Μη μείνεις πίσω από μια οθόνη, άνοιξε ένα παράθυρο στον κόσμο και ζήσε, ζήσε με κάθε τρόπο και μοιράσου.

Όσο ζούμε, ας ζήσουμε.