Στα σκαλάκια της Αγ. Νικολάου.
Εκεί την περιμένει.
Σαν δειλινό που το κρύβουν σύννεφα και κλέβουν τα πορτοκαλιά του κλαδιά, μόνος εκεί.
Είχε πει «για πάντα» και έτσι όπως κατέβαινε τα σκαλιά και χανόταν στην αγκαλιά της πόλης θα ορκιζόταν πως η θάλασσα θέριευε και τα φώτα από τα καράβια στο λιμάνι πλήγωναν τα μάτια της.
Δεν θα κοίταζε πίσω της παρά μόνο την ημέρα που θα γύριζε κοντά του.
Κι εκείνος κάθε μέρα την ίδια ώρα θα έστεκε εκεί να ψαχουλεύει με τα μάτια του την πόλη, να ψαχουλεύει αναμνήσεις δικές τους.
Να την βλέπει να γελάει και να χτυπούν οι καμπάνες από την εκκλησιά, να κρύβεται πίσω από τα δέντρα στο τέλος του δρόμου κι η ανάσα της να μυρίζει δυόσμο.
Τα φοιτητικά χρόνια θα τέλειωναν, όχι όμως η θάλασσα συναισθημάτων, δεν τελειώνει η θάλασσα.
Θα περίμενε εκεί όπως υποσχέθηκε κι αν περάσεις από εκεί κάποιο δειλινό θα τον δεις να ψαχουλεύει ουρανό, να σκαρώνει ποιήματα στα σκαλάκια της Αγ. Νικολάου…
Περιμένει…
Leave a Reply