Δεν ηξερες.

Εσυ δεν ηξερες.
Δεν εμαθες ποτε.
Πως σβηνουν τα φωτα στην πολη , εκεινη σε καθε λαμψη τους, μονο εσενα  θα εβλεπε
Πως την μερα εκεινη εκλεψε ενα χαμογελο σου και το εκρυψε μεσα της κι ας μην ηξερες, ας μην μαθεις ποτε εκεινη ξερει.
Πως τις νυχτες λαχταρουσε πιο πολυ απο τις μερες για να σε εχει δικο της στο ονειρο.
Πως δεν ηταν το νερο αλμυρο μα τα δακρυα της πιο πολυ κι απτη θαλασσα μεσα της.
Βυθος ησουνα και θα βουτουσε μεχρι να τελειωσει η ανασα ομως δεν ηξερες, μονο χαμογελουσες.
Δεν θα μαθαινες ποτε.
Πως για σενα ηταν καθε λεξη.
Την βολτα στα καθαρια τα νερα και τον ηλιο που χρυσιζε το κυμα, την σιωπη σου και το τελευταιο βλεμμα.
Τα κοκκινα ματια απτην κουραση, δεν ηξερες, δεν θα μαθεις..
Για σενα καθε γελιο , για σενα εστεκε εκει βουβη.
Για ενα βλεμμα.
Δεν ηξερες.
Δεν θα μαθεις ποτε..