Ψιθύρισε δυο τρεις λέξεις και έκλεισε την πόρτα.
Έκτοτε δεν τον είδαν ποτέ ξανά, έτσι απλά.
Κι όλα εκείνα τα αναπάντητα ερωτηματικά μαύριζαν το ταβάνι, πολυκαιρισμένα ερωτηματικά που γέμιζανυγρασία την ψυχή και τα ματιά της.
Και το ταβάνι, αυτό που κοιτούσε συχνά τελευταία.
Εντάξει ίσως να περάσαν δεκαπέντε χρόνια μα εκείνη έμεινε σιωπηλή κι ακίνητη μέσα της αναπτυξιακά μέχρινα καταλάβει γιατί.
Τι ήταν αυτό που τον απώθησε, γιατί δεν ήταν εκεί όταν καιγόταν στον πυρετό;
Βασικά πάντα πίστευε πως υπήρχε μέσα στους ανθρώπους ένας αυτόματος μηχανισμός συμβατότητας που έβγαινε προς τα έξω ορμητικά με διάφορα σημάδια.
Ας πούμε πως εκείνος δεν τα ένιωσε.
Τέλος.
Όμως πως καταφέρνουμε να διαλύουμε τις ζωές μας για μια πολυκαιρισμένη απώλεια;
Βρίσκεσαι ξαφνικά στην καρεκλά του θεραπευτή και μιλάς για εκείνον που δεν γνώρισες ποτέ.
Παράπονα και κρίσεις, μελαγχολία και άκαρπες προσπάθειες να βρεις το πραγματικό νόημα.
Βασικά κοιτά, νιώθεις μόνος, όμως ήσουν μόνος πριν σε παρατήσουν, μόνος ήρθες μόνος θα φύγεις κι όσο πιογρήγορα το συνηδητοποιησεις αυτό, τόσο πιο σύντομα θα στρέψεις το βλέμμα σου προς την σωστήκατεύθυνση, δηλαδή εσένα.
Ναι τον εαυτό σου.
Αυτόν έχεις μόνον.
Σου αρέσει δεν σου αρέσει αυτόν έχεις.
Κοιτά τι θα κανείς με αυτόν.
Όποτε ξεκινά να τον συμπαθείς έστω για αρχή κι έπειτα βλέπουμε.
Τώρα το τι θα δούμε δεν μας ενδιαφέρει αρκεί να το δούμε με την καρδιά.
Γιατί επιβίωσες τόσων άλλων κρίμα δεν είναι να μην επιβιώσεις του ίδιου σου του εαυτού;
Leave a Reply