Ξέρεις, είπε αγαπήσαμε πολύ δυνατά, ίσως τόσο. δυνατά που σπάσαμε και τους εαυτούς μας μα και τον άλλον.
Είχε μια λογική η σκέψη της γιατί πολλές φόρες παρατηρούσα στους ανθρώπους, ίχνη πόνου στα πρόσωπα τους.
Από σήμερα θα σκέφτομαι πόσο αγάπησαν και θα τους φοράω ντιμερ.
Ναι ναι, ένα ντιμερ να αυξομειώνει την αισθαντικότητα, να μερευει την αγάπη μέσα τους, να μην ραγίζει ναταλαντεύεται να χορεύει στα πάνω και στα κάτω μας.
Αυτό.
Ισορροπία καμμια σε τεντωμένο σχοινί θα μου έλεγες μα κοιτά τι καταφέρνει κανείς εξασκώντας το.
Κοιτά πόσο ανισόρροποι σταθήκαμε στις πιο ζυγισμένες σχέσεις μας, πόσο
ακροβατήσαμε τη ίδια την ζωή μας.
Καμμια φορά σκέφτομαι εκείνους τους δυο, που αγαπήθηκαν τόσο δυνατά που εκτόξευσαν τους εαυτούς τους σε άλλη τροχιά.
Κανείς δεν ξέρει πόσο επικίνδυνη είναι η αγάπη.
Μέχρι να σπάσει οδυνηρά και αργόσυρτα στην θύμηση της.
Να στάζει ο ουρανός και να πονάει το σώμα οπού αγγιχθηκε από εκείνον.
Κι έτσι περιπλανιομαστε κι όταν αλλάζει ο καιρός η υγρασία να φτάνει ως τα μάτια.
Leave a Reply