Γυάλινος κόσμος

Οι φωνες τον εκαναν να βγει εξω, ο ηλιος εσβησε καθε λεξη που ειχε αποτυπωθει στα ματια του.
Τον εβλεπα να τρεχει ,να περναει τον δρομο κρατωντας ενα μεγαλο κομματι γυαλι στα χερια του.
Προσπαθησε να σκαρφαλωσει σε ενα δεντρο κι αληθεια τα καταφερε, φαινοταν τοσο ευτυχισμενος εκει επανω που εκανε τα ματια μου να δακρυζουν..
Εκλεισες ποτε σου τα ματια στον ηλιο?
Κι οταν τα ανοιξες αναρωτιεμαι, αφησες το φως να μπει μεσα σου?
Ονειρευτηκες ποτε ξυπνητος?
Αγαπησες ποτε σου ενα δεντρο?
Εκανε μικρους ηχους, ταχα πως ηταν ζωο, αλλοτε πουλι κι υστερα γατα.
Αγκαλιαζε τα κλαρια κι εβγαζες κραυγες, τραγουδια ολοδικα του.
Μεχρι που εβγαλε το γυαλι.
Ενα γυαλινο πρισμα για εναν κοσμο κατω απο τα ποδια του ,που ειχε χασει    τα χρωματα του.
Το εφερνε στωικα κοντα του και τα ματια του κοιταζαν εναν αλλο κοσμο.
Νομιζω πως με ειδε.
Κρυφτηκα πισω απο την κλειστη πορτα.
Δεν ηθελα να δει τα δακρυα στα ματια μου.
Δεν ηθελα να δει πως σκοτωσα το παιδι που ημουν καποτε.
Εφυγα βιαστικα.
Μαζεψα ενα γυαλι απο τον πεζοδρομο και χωθηκα στην αυλη της γιαγιας, καθησα στην ακρη της μεγαλης μπουκαμβιλιας και κοιταξα τον ηλιο μεσα απο τον γυαλινο φιλο μου.
Κι αν θελεις να δεις αυτα που ειδα τρεξε σε μια παιδικη σου αναμνηση, πιασε το παιδι απτο χερι και πηγαινε εκει που κρυβεται η αληθεια.
Σε ενα γυαλι στον ηλιο.
Σε ενα δεντρο.
Εκει που κρυβονται ολοι εκεινοι που χωρουν σε κοσμους μακρινους.
Εκει.
Σε περιμενω..