Τους άκουγε απτά σκαλιά να γλυκοψιθυριζουν, μπορούσε να νιώσει ακόμα και τα αγγίγματα τους, τις μακρινές σιωπές τους και τα ματιά που ανοιγόκλειναν μόνο για να αποτυπώσουν την εικόνα ο ένας του άλλου.
Εκείνη μονάχη πίσω από βαριές κουρτίνες να κρυφοκοιτάζει την ζωή, η οθόνη της είχε γεμίσει στατικά φιλιά και υποσχέσεις.
Εκεί έξω επέμενε είναι η ζωή μα εκεί μέσα ήταν ολόκληρος ο κόσμος της, πίσω από καλώδια και ηχητικές ενοχλήσεις, enter και πράσινα φωτάκια.
Μιλούσαν για μήνες κι ύστερα για χρόνια, μοιράστηκαν φωτογραφίες, αλήθειες και ψέμματα, δάκρυα και λογία ανείπωτα.
Μεταδίδεται μωρέ το συναίσθημα πίσω από κρύες οθόνες και αναπάντητες κλήσεις;
Μπορείς να εισχωρήσεις αρκετά ώστε να νιώσεις;
Δεν ξέρω.
Ίσως να βολεύει αυτή η εποχή, η εναλλακτική παρουσία της απουσίας.
Η ηλεκτρονική αγκαλιά σε ένα κατακίτρινο εμοτικον με ρουζ στα μάγουλα, ένα χεράκι (like) και ιστορίες φτιαχτές που αυτοκαταστρέφονται μέσα στην μέρα από τον ίδιο σου τον λογαριασμό.
Οπτικές γωνίες και σελφι, υποκουλτούρα και ένα βήμα για να καταγγειλεις τους πάντες ποζάρωντας πάντα αλαβάστρινη πια από τα χίλια φίλτρα.
Κι εγώ κι εσύ εκεί είμαστε, μαζί στην απολυτή παράνοια.
Αναρωτιέμαι αν θα βρεθούν ποτέ, αυτό την ρώτησα.
Είπε, ευελπιστούμε.
Ευελπιστούμε, ακούς;
Mια απέλπιδη υστάτη δραματική στιγμή, κινηματογραφική.
Είναι βολικό να μην αγγίζεις, δεν λερώνεις τα χεριά σου.
Έτσι το βλέπω εγώ.
Την τράβηξα στο παράθυρο, την κατεύθυνα στον δρόμο να μετράει ανθρώπους για να ξυπνήσει (η αντίστροφη μέθοδος των προβάτων).
Και ξαφνικά μπροστά της πέρασε ένα ζευγάρι, ένα λαχταριστό ερωτευμένο ζευγάρι με κατακόκκινα μάγουλα από πόθο και όνειρα.
Έτρεχαν στην διάβαση και τα αυτοκίνητα τους κόρναραν να κάνουν στην άκρη την ζωντάνια τους.
Να μην τους ξυπνήσουν.
Πήρε την τσάντα της και έφυγε τρέχοντας.
Έκανα μήνες να την δω όμως μου στέλνει ιστορίες της στο ινσταγκραμ, είναι αγκαλιασμένοι και γελούν,έκαναν κι ένα γκράφιτι στο τέλος του δρόμου, μεθαύριο λέει θα συγκατοικήσουν και πήραν κούπες από ματ γυαλί.
Καμμια φορά βρίσκω την λύση για τους άλλους.
Καμμια φορά τους πληγώνω.
Αυτή την φορά με βρίσκεις πάλι πίσω από την κουρτίνα, αυτή την φορά το στοίχημα είμαι εγώ.
Leave a Reply