Ισογεια ονειρα, με ρετιρε καρδια και ανεμποδιστη θεα.
Εψαχναν για σπιτι, ενα δωματιο ,ισως δυο.
Καπου να στριμωξουν τα λιγοστα πραγματα και τον χειμαρο συναισθηματων.
Ηταν ερωτευμενοι, η σαρκα εκαιγε.
Κοιμασαι σαν καμπια και στην πλατη φυτρωνουν φτερα τις νυχτες, το δερμα σου μεταξενιο μην μου φυγεις πεταλουδα μου, τις ελεγε και εκεινη πετουσε ολογυρα στο δωματιο, εκτοξευε λεξεις και χυμους να τον χορτασει, να τον πεισει.
Για κοιτα εδω θεα, στο μπαλκονι καποιου διαμερισματος καπου στο κεντρο, ελεγε και εννουσε τα χερια της στο περβαζι και την ματια της που εμοιαζαν να οδηγουν τα συννεφα.
Δεν κατεληγαν , μοναχα προβαραν το καθε ακινητο με τον αεικινητο ερωτα τους , οι τοιχοι βλεπεις , οι τοιχοι την βαραιναν το ειχε νιωσει και εκεινος αλλωστε.
Η πολη νανουριζοταν απο το πατημα των εραστων και το φεγγαρι εκανε κυκλους γυρω απτον εαυτο του, οταν εκεινη και εκεινος κοντοσταθηκαν μπροστα σε ενα εγκαταλελειμενο κτιριο,μια μικρη μονοκατοικια στοιχειωμενη θαρρεις απο περασμενες ιστοριες αγαπημενων που χαθηκαν για παντα στους απεραντους δρομους.
Αυτο! ναι αυτο φωναξε.
Θα μπορουσε να ειχε ενα καλο τελος εκεινο το κτιριο ετσι δεν ειναι/ ψιθυρισε ..
Και νομιζω πως οταν λαχταρας , οταν παθιαζεσαι, οταν ερωτευεσαι , ανθρωπους ,κτιρια και στοχους
δεν χρειαζεσαι πολλα.
Προσωπικη εργασια και ψυχη.
Leave a Reply