Κλεισε τα ματια.

 

Δεν ηταν αλλος παρα ο εαυτος του που δεν αναγνωριζε πια, τον επιασα να κοιταζει τα χερια του τιναζοντας τα μακρια του δαχτυλα προς το μερος μου, δεν αναγνωριζω τα χερια μου αναφωνησε !!

Εβγαλε μια ξεθυμασμενη ανασα και καθισε στο παγκακι ,του κρατησα το χερι σφιχτα και με κοιταξε βαθεια μεσα στα ματια, μειναμε στην σιωπη για ωρα.

Γελουσαν οι αλλοι ,τους ακουγα απο το ανοιχτο παραθυρο οταν τον εβλεπαν να τα βαζει με τα ποδια αυτη την φορα,η τα ματια ακομα και με τον λαιμο του, δεν ειναι δικα μου φωναζε με ακουτε??

Αναρωτιομουν αν τον ακουσε ποτε κανεις, αν σταματουσαν τα γελια και ο χλευασμος και ακουγαν θα ηταν διαφορετικος ο κοσμος.

Αλλη μια φορα κοντα του , με απλωμενα τα δαχτυλα σαν αηδιασμενα ,του τα εκλεισα με προσοχη ενα ενα και τα καθισα στα δικα μου,σφιχταγκαλιασμενα δεν ενιωθαν ξενα τωρα πια..

Ζεστα και εμ απειρες κουκιδες χρονου, σαν πλανητες απλωμενοι σε λευκη σαρκα,διαφανη με κατακοκκινο αιμα που εβραζε και διακλαδωσεις απο φλεβες σαν τους περιπλοκους δρομους που ειχε διαβει, το εβλεπα στα ματια του αλλωστε,ειχε χαθει σε λαβυρινθο μα δεν ηξερα πως να τον βγαλω και ειχα πεπεισθει πως τα φαρμακα  καταλαγιαζαν μοναχα την ανυσηχια του, ημουν σιγουρη πως δεν τον ειχαν ακουσει.
Ειχε μια ιστορια να πει και ηθελα να την ακουσω με ολη μου την καρδια.
Μια βολτα στο ποταμι και ενα δυο τραγουδια του λοιζου , με φωνη μικρου παιδιου και σπιρταδα κλεμμενη απο πυροτεχνηματα με κοιταξε στα ματια και με ρωτησε αν εχω νιωσει ποτε ξενη στο ιδιο μου το σωμα?
Ευχομαι να υπηρξε στην ζωη ολων σας καποιος που να σας κατευθυνε να κοιταξετε μεσα σας γιατι εμενα εκεινη η δεδομενη στιγμη με εκανε για πρωτη φορα να στρουθοκαμηλισω προς τα μεσα μου και να νιωσω σχεδον εντρομη στην ταυτιση του μεσα με το εξω , ηθελα να ειμαι μεσα μου τελικα.
Ειδε την χαρα να ζωγραφιζετε στο προσωπο μου και χαιδεψε στοργικα τα ματια μου που εκλεισαν απο καλοσυνη ,ειναι απλο ειπε, οταν θελεις να δεις μεσα σου κλεισε τα ματια …
απομονωσε την πραγματικοτητα απο το ονειρο και με τα ματια σου ανοιχτα προς τα μεσα και κλειστα προς τα εξω θα νιωσεις για λιγο ενα ολοκληρο ,ενα ειπε.
Η αληθεια ειναι πως αρχισα να κλαιω για χιλιαδες λογους που δεν ειχαν φτασει ακομα στην λογικη, σαν να μου ξυπνησε μνημες που το σωμα θυμοταν μα το μυαλο εκρυβε, εκλαψα για ωρες με λυγμους ,τον κοιτουσα εντρομη και με απορια, τι μου συνεβαινε??
τι ειχε  ξεκλειδωσει ?
Εκεινο το απογευμα το φερνω πολλες φορες με το νου μου ,διπλα μου.

Τελικα δεν ακουσα εκεινον ,την ιστορια του ηταν εκεινος που με επεισε να σταματησω για λιγο και να κοιταξω εμενα, μεσα μου
την δικη μου ιστορια, εκεινη που περιτεχνα εκρυβα κατω απο μια κουρασμενη σαρκα γεματη σημαδια και μικρες ελιες σαν αστερισμους.
Ειναι απλο ειπε, κλεισε τα ματια στην πραγματικοτητα…