Τα αστερία οι μάρτυρες και το φεγγάρι να λυσομαναει να χωθεί στης θάλασσας την αγκαλιά.
Εκείνη μαύρη.
Απρόσιτη και αμείλικτη.
Βαθειά.
Να θεριεύουν, να γίνονται κύκλος και έπειτα να χάνονται, σκιές στο πουθενά.
Τίποτα και πάντα στο σήμερα.
Να μην ζητάς.
Να μην θυμάσαι.
Ξεχνά.
Ήσουν για μια στιγμή μέσα της φως.
Μέτα σκοτάδι.
Απρόσιτη.
Βαθειά.
Μονή.
Κι εσύ να λάμπεις ψηλά.
Μια στιγμή.
Φως.
Ξεχνά την.
η μουσικη που ακουγεται παει απολυτα με τη γραφη σου
Γαλαξίες και νότες