Oλα για εκείνον και οι σιωπές και οι κραυγές, εύθραυστη στα χεριά του.
Γύρισε τον κόσμο όλο για να αντικρυσει τα ματιά του, έμοιαζαν με φάρους που αναβόσβηναν μέσα στα ανεμοδαρμενα λιμάνια της ψυχής της.
Βουβή του παραδόθηκε ολόκληρη, με ένα εισητηριο στο χέρι, στην πόρτα του γονάτισε, βρήκε εκείνο το παράτολμο θάρρος που η σε βούλιαζε σε βάλτους θλιψεων η σε απογείωνε στα αστερία χωρίς γυρισμό.
Δεν ζούσε παρά μόνο μέσα του άλλωστε, η όλα η τίποτα αυτή την φορά.
Πεπρωμένο θαρρείς το στόμα του, βαρκούλα η αγκαλιά του και τα χεριά, αυτά τα χεριά με τις οργισμένες φλέβες οδηγούσαν τα δικά της,.
Όλο και πιο πολύ χανόταν μέσα του.
Σε ποιον ερωτά ζει, μην ρωτάς.
Κι αν θα πάψει ζει, πως τολμάς?
Κι είναι η μοίρα μου, χορεύω και γλεντώ με το κρασί σου.
Χαμογέλα μου, έλα και μίλα μου το πεπρωμένο, το ονειρεμένο..
Eμπνευσμένο από αυτό:
Leave a Reply