ολομοναχοι μαζι

Εναμιση χρονο η ιδια ιστορια, εκεινη φευγει σβηνει τα φωτα και τρεχει, λιγες οι ωρες, οι μερες , κυριως οι νυχτες.
Δεν μιλαει σε κανεναν για αυτο, δυο ζωες,τεμαχισμενη, αλλα το βαπτιζει ευτυχια.
Βρισκονται παντα στο ιδιο σημειο τις ιδιες ωρες , μελετουν προσεκτικα τον δρομο μηπως  τους δει  κανες  , Ανοιγει η πορτα  , αδρεναλινη-η αδρεναλινη του “παρανομου” ,δυο φιλια και τα ρουχα στο πατωμα ξεγυμνωνουν καθε φοβο  ,  η ενταση κορυφωνει το συναισθημα.
Τσιγαρο-ο καπνος μοιαζει με συννεφα που διαλυονται αφου μεταμορφωθηκαν .
Οι ανθρωποι χανονται μεσα σε σχεσεις  “λαβυρινθους” που δεν οδηγουν πουθενα,πληγωνουν ανθρωπους-προορισμους που εχουν φτασει προσποιουμενοι πως ειναι δυο, κρατωντας αορατα χερια.
Οργασμικη μοναξια και ληθη.

Τον σφιγγει στην αγκαλια της και μυριζει κι αλλη σαρκα,δεν ειναι μονοι στο δωματιο..ποτε δεν ηταν μονοι…