Βαρεθηκε να χανει.
οχι πως ηθελε μονο να κερδιζει, εστω μια ισοπαλια να αναπνευσει για λιγο το μυαλο που τρεχει με χιλια και αποκαμωμενο να γυριζει απο απωλεια σε απωλεια, πεφτει σε χειμερια ναρκη μεσα στο καλοκαιρι.
Το καλοκαιρι που υποτιθεται πως ειναι η αγαπημενη εποχη της καρδιας.
Εκλεινε ολοενα τα αυτια μα τα ματια το ζουσαν, ειχε στερεψει απο αγγιγμα και αγαπημενους,μοναχα κριτικη και ατερμονοι φοβοι που εγκξαθιστανται στην καθημερινοτητα της.
Ειχε κανει ευχη οταν επεσε το αστερι εκεινο να την παρει καπου μακρια, καπου που να μην ξερουν, να μην ακουν ,να μην τρεχουν σε λευκα δωματια, μονο να νιωθουν.
Δεν προλαβε.
Τον προλαβε η αρρωστια.
Τωρα μονο ενιωθε.
Πονο και θυμο και εκεινο το ρηγμαδογιατι παλι αξεσουαρ κολλημενο στο μετωπο.
Οταν ξεκινησε να γραφει του μιλουσε για ωρες στο τηλέφωνο , ειχε παντα την ιδια συμβουλη,
να εισαι ο υπεροχος εαυτος σου ,ελεγε οχι εκεινος ο αλλος που αγανακτει και θυμωνει, εκεινος που θελει να αλλαξει τον κοσμο ,μπορουμε ετσι δεν ειναι,αναρωτιοταν?
Ξεκινησαν να γραφουν μια ιστορια μαζι, μικρες προτασεις που σταματουσαν εκει που γεννιονταν οι λεξεις του αλλου, δυο ανθρωποι, μια λευκη κολλα χαρτι ,μια απεραντη συμπαθεια και ενα δυνατο ,πλουσιο χιουμορ που την εκανε να γελαει μεχρι δακρυων.
Την κοιταζε ενα μικρο παιδι που εκλαιγε με λυγμους και φωναζε στην μαμα του πως εκεινη η κυρια εκει κλαει και γελαει μαζι.
Κι ομως εκλαιγε και γελουσε μαζι ,διπλωνοντας τα χερια στο προσωπο ,πλαισιωμενη απο χιλιαδες συννεφα που μαζευτηκαν πανω απο το κεφαλι της και αρχισαν να εκτοξευουν δακρυα .
Οταν εμαθε πως αρρωστησε ,εστειλε ενα μυνημα, εγραφε προβλημα στοπ, μην ανυσηχεις στοπ, θα τα καταφερουμε και μια ηλεκτρονικη κιτρινη φατσα να χαμογελαει.
Κιτρινησε εκεινη.
Μηνες παλεψε, μεσα εξω δωματια και πονοι αφορητοι, φιλοι και γελια αναμεμειγμενα με δακρυα στους διαδρομους, γραμματα και μουσικες που μονος εκεινος ηξερε να αναλυει σαν να γραφτηκαν απο τα χερια του ολα τα σαουντρακ του κοσμου.
Δεν πιστευε πως θα φυγει ο γιωργος, ποτε δεν το πιστευε , ηταν υπερηρωας , δεν υπηρχε η πιθανοτητα να το βαλει κατω . Δεν ηθελε να πιστεψει πως θα τον εχανε κι ομως εφυγε ενα πρωινο του μαιου, επιετα απο μια γενναια μαχη ,κοροιδευοντας τον θανατο βγαζοντας του πενα και με μια καρδια που δεν θα παγωσει ποτε.
τελευταιο μυνημα του
.θα ανταμωσουμε συνεχισε να μου γραφεις στα συννεφα νεραιδουλα μου..
τα λεμε φιλαρακι μου…
Leave a Reply