πεφταστερι

Το ταξιδι του ηλιου σε εξουθενωσε παλι
μου χεις πει σαγαπω κι ας γελουσαν οι αλλοι
αναμεσα σε ολα εκεινα που αγαπω
ειναι και εκεινο το αστερι
που μοιαζει μακρινο
μα απο κοντα υποφερει.
την ανοιξη γελα
χειμωνα περιμενει
να ρθει ο αυγερινος κοντα
να φερει φως στην ερημια
να ρθει το καλοκαιρι
να βλεπει τοτε τα παιδια
να σου κρατουν το χερι
να χουν αλμυρα στα μαλλια κι η αγαπη στα λευκα
μοναχα ετσι απο ψηλα
ελπιζει , περιμενει
να λουστει με φως η καρδια
να γινει πεφταστερι…
(*τοτε που νομιζα πως θα γινω ποιητρια*)