Ψίθυροι

Ήθελε να ελευθερωθεί.

Ήθελε να παραμείνει δέσμιος των στιγμών.

Του χτες.

Ήθελε να θέλει.

Ήθελε να μπορεί να δει.

Να ακούει, να νιώθει να μυρίζει το αλάτι στα δάκρυα της.

Συγχρονίζονταν ακόμα και στα όνειρα, τον άκουγε να την διώχνει και εξατμιζόταν σαν σύννεφο στον ουρανό.

Να αρχίσει από την αρχή.

Να μην τον βαραίνει σαν πετρά στον λαιμό, να κατεβαίναν οι λέξεις ως το στομάχι.

Να χώνευε την ζωή και να τον χώνευε και εκείνη.

Η ζωή.

Σπαταλούσε τα δευτερόλεπτα του, φέρνοντας στο νου του κάθε λεπτομέρεια, κάθε έκφραση που γεννούσε τοπρόσωπο της για κείνον.

Και χαμένος στην ψευδαίσθηση του χάιδευε τον αντικατοπτρισμό του.

Πολλές φόρες εκείνη ξυπνούσε έντρομη από το άγγιγμα του ή αν τύχαινε να βρίσκεται μπροστά σε κόσμο,ηλεκτρισμός διαπερνούσε τις σκέψεις της.

Αυτή η επικοινωνία, τα σημάδια στους δρόμους, στον ουρανό στα παιδιά και στους κλειστούςκινηματογράφους τους άφηναν σημάδια ανεξίτηλα που οδηγούσαν σε λαβυρίνθους χαοτικούς.

Να τον ελευθερώσει.

Να εξαφανιστεί.

Να μην ξυπνάει στα αγγίγματα, να μην ακούει τις κραυγές του.

Ήθελε να μπορεί.

Να μπορεί.