Μπορούσε να κλείσει τα ματιά και να πλυμμηριζει σαπουνόφουσκες, δρόμους μέσα της που οδηγούσαν στην ονειροχωρα.
Πολύχρωμα δαχτυλίδια σε όλα τα δάχτυλα και εκείνο το βλέμμα να αλυχτάει μέρα νύχτα για αγάπη.
Ζητιάνος για την αγάπη. Πουλούσε στην διασταύρωση την ψυχή της για λίγα χάδια και συμπάθεια.
Ψυχοσωματικά βραδιά κολλημένα σε κάθε της κίνηση αέναη και εναέρια σαν τις σαπουνόφουσκες στο μυαλότης.
Γεμάτο και άδειο μαζί καταλαβαίνεις;
Να τρέχεις χωρίς να κουνάς δάχτυλο και να σκοντάφτεις στον ίδιο σου τον εαυτό.
Να σου λείπει και να του λείπεις.
Και κάπου εκεί ψηλά να έχεις σημαδέψει έναν πλανήτη.
Σαπουνόφουσκες και αγάπη.
Σου φυσάω τα μαλλιά, άνοιξε τα ματιά!
Leave a Reply