Σχεδον.

Σχεδον τους αγγιζε.
Σχεδον την εβλεπαν και της μιλουσαν, η μαλλον παραμιλουσαν.
Υποκρινοταν πως περπαταει στις μυτες , σιωπηλα μην ταραξει την συμφορηση στο μυαλο τους.
Στροβιλιζοταν, ουρλιαζε και πεταγε πραγματα σαν μικρο κακομαθημενο παιδι, κανεις δεν αντιδρουσε.
Μπαινοβγαινε στις ζωες των αλλων ανενοχλητη, καθε φορα νεος ρολος.
Ειχε φερει μαζι της εξι μικρους πλανητες , εξι ,οχι επτα.
Ο ενας επεσε απτα χερια της και καρφωθηκε σε ενα αστερι. Με ανεση σαλτιμπαγκου,  πετουσε  τους πλανητες στον αερα εναλασοντας τους .
Ενα ζευγαρι ματια καρφωμενα πανω της, κουνησε το κεφαλι της απορημενη, ανοιξε το τεραστιο στομα της αποχαυνωμενη.
Μονο ματια, χωρις σαρκα.

Κοντοσταθηκαν ,απλωσε εκεινη τα χερια να αγγιξει τα ορφανα ματια απο σωμα, μα τιποτε!
Τα ματια βουρκωσαν, φουσκωσαν δακρυα και σαν καταιγιδα ξεσπασαν.
Εκεινη αρχισε να ουρλιαζει, να εκτοξευει τους πλανητες και να στροβιλιζεται γυρω απτα ματια.
Ηταν τοτε που τα ματια, μη εχοντας δει κατι πιο ομορφο απτην διαφορετικοτητα της, την εντονη προσωπικοτητα της, τους αστραφτερους πλανητες
απεκτησε ως δια μαγειας σωμα, σαρκα και οστα.
Το κοριτσι επεσε στην αγκαλια του χωρις δευτερη σκεψη.

Καποιος ειπε πως εξαυλωθηκαν στο πληθος..πως σε ενα αστερι κατοικουν, εκεινοι και οι εξι πλανητες τους.