Συλλεκτης στιγμων

Στιγμες ειναι ολα , ειχε πει μα τοτε ησουν πολυ μικρος για να νιωσεις το μεγαλειο της σκεψης του.
Κι οταν ακομα μεγαλωσες εσυ εκεινος μικραινε με ραγδαιους ρυθμους μεχρι που συρρικνωθηκε σε ενα μικροσκοπικο κουτι και εκανε παρεα στα σκουληκια.
Εφερνες με το νου σου την χλοη και την μυρωδια του χωματος που σκεπαζε τοσους ανθρωπους που περπατουσες ελαφρα να μην ξυπνησεις την πολη των υποδοριων ανθρωπων.
Μεχρι εκεινη την δεδομενη εποχη ολα εμοιαζαν με ροδες που παν στο πουθενα καθως ολα στροβιλιζονταν γυρω σου,ειχες μια αξιοπρεπη δουλεια , μπαροτσαρκες και απειρα γυναικεια κορμια να ιδρωνουν στο κρεββατι σου.
Δεν μιλησες σε κανεναν για την πολη ,ουτε για τα αγρυπνα βραδια που σχεδιαζες αποβαση σε μια χωροχρονικη τρυπα,μαυρου χρωματος και χωρις βαρυτητα, ξελαφρωνε η ψυχη δημιουργωντας κυκλικες κινησεις εξαγνισμου , σαν χορογραφια μεχρι που η επαναληψη σε ζαλιζε και η ελαφροτητα του ειναι σου αποκοιμιοταν αγκαλιαζοντας ενα παχυ , πουπουλενιο μαξιλαρι.
Επαιρνε το σχημα της αγκαλιας σου.
Μια αγκαλια αδεια , να περιφερεται σε πολεις και μονοδρομους, σε πολιτειες ξενες και σταυροδρομια , φυλακιζοντας για παντα τις στιγμες στο βιβλιο των ματιων σου , αγνοωντας την συντροφικοτητα, μονος ,ρουφωντας την ζωη σαν ευγευστο κοκτειλ.
Μετρησες τα χρονια σου σε μερες,ωρες,νυχτες και δευτερολεπτα εξαργυρωνοντας τις σε στιγμες , εσυ και ο κοσμος.
Και αληθεια ποσο αστειο στο απογειο της ζωης σου ,να διαγραφονται οι μοναδικες στιγμουλες σου, οταν για μια στιγμη ο κοσμος σταματησε να γυριζει και το συμπαν εφερε στο δρομο σου ,τα ματια της.
Δυο μαυρες τρυπες για ματια, ιδιες με τις χωροχρονικες σου μαυρες τρυπες που σε ανεβαζαν στο υψος του μεγαλυτερου σου εαυτου, αναλαφρο και ελαφρως ζαλισμενο.
Η θεωρια σου της φανηκε αστεια και τραβωντας σε απτο χερι σε βυθισε στον κοσμο της, εναν κοσμο γεματο απο την μυρωδια της , τα ποιηματα της , κοινα ταξιδια  εντος και εκτος στρατοσφαιρας.
Τωρα που ειμαι μικρη στα χερια σου, ηρθε η ωρα για την συμβουλη που τοσο περιμενα,πριν χαθεις στα γελοια κουτια τους και κατω απτην γη ακουω τα γελια σου, πεσμου τι ειναι η ζωη, που θα βρω την ευτυχια, πως θα κρατησω το γελιο μου νεο και ζοφυρο?
Πεσμου παππου..
Και ο παππους φυτευοντας μανολιες για τα μαυρα της ματια , σκαλιζοντας το χωμα τοσο οικεια μιας κι εκει θα κατεληγε  κι αυτος και ολοι μας , ειπε :
Στιγμες ειναι ολα, μεχρι που θα ερθει η στιγμη που οι στιγμες θα χαθουν στο συμπαν μεσα σε δυο ματια και θα γεννησουν νιοφερτες στιγμες ,ως την στιγμη που η απεραντη βολτα στα εγκοσμια να τελειωσει σαν βολτα σε καρουζελ..
Μοιρασου τις στιγμες και εκεινες θα καρποφορισουν μεσα σου.
Θυμησου με , μα εμπλουτισε  την γνωση, μετεδωσε την ορεξη την αγαπη και την ομορφια της ζωης με τα βιωματα σου,ζησε σαν ολα να κρατουσαν για μια στιγμη..