Παραμυθενια.

Ηταν ενα κοριτσι που καθολου δεν εμοιαζε με τα αλλα, ενα κοριτσι τοσο κοριτσενιο που για μαλλια ειχε κορδελες και για χερια φτερα, μονο που απτις πολλες συμφορες τα ποδια απο τσιμεντο δεν την αφηναν να πεταξει.
Ειχε ενα χαμογελο για ολους και στα ματια της πισω απο την θλιψη ειχε κρυφτει ενα παιδι που καθε φορα που καταφερνες να την κανεις να γελασει δυνατα , το παιδι σταματουσε το κρυφτο κι ετρεχε στις αλανες του μυαλου σου για μερες.
Το κοριτσι αγαπουσε τα καλοκαιρια και τα παραμυθια, ειχε απο καιρο χασει τον υπνο της κι οταν κοιμηθηκα στο πλαι της , εκεινες τις δυσκολες μερες που ο πριγκηπας της χαθηκε πανω στο εξελιγμενο του αλογο, ενα αεροπλανο, εκεινη με ρωτησε με ενα παραπονο γλυκοπικρο αν με ενοχλουν τα παραμυθια.
Tα αγαπουσα τα παραμυθια οπως και τα αγρυπνα βραδια μας, μα καταστρωνα σχεδια να σβησω ην θλιψη απο τα ματια της, να τραβηξω εξω το παιδι που κρυβοταν και να εξαφανισω τους δρακους απτα παραμυθια που τους νανουριζαν καθε βραδυ.
Κλαψαμε με δακρυα που δεν στεγνωνουν ποτε η μια στον ωμο της αλλης, σκαρωσαμε τραγουδια και ηπιαμε κρασι υψωνοντας τα ποτηρια ψηλα στον ουρανο, ευχες και ονειρα μπερδεμενα, οπως τα λογια και οι απωλειες μας.
Ηταν δυσκολα, ειμασταν σχεδον αφραγκες και ολομοναχες μα παρισταναμε τις σπουδαιες , μοιραζομασταν τα παντα, φαγητο και ταινιες , μπυρες και συναυλιες με σπασμενους κουμπαραδες και ονειρα γεματες.
Εκεινος της ειχε υποσχεθει ταξιδια κι αγκαλιες , συμβιωση και αγαπη, ειχε πει σαγαπω τον ειχα ακουσει με τα ιδια μου τα αυτια να το προφερει, πεντακαθαρα και ειχα δει στα ματια της την σπιθα , ηταν ευτυχισμενη μαζι του.
Μα τι παθαινουν οι ανθρωποι και με οση ευκολια λενε το σαγαπω με αλλη τοση στο παιρνουν βιαια αφηνοντας ενα τεραστιο κενο μεσα σου?
Και γιατι σε εκεινη? στο πιο κοριτσενιο κοριτσι του κοσμου ολου, με τα θαλασσινα ματια και την υπερβαρη καρδια ?
Δεν ηθελε κανενα υποκαταστατο, ηθελε μονο εκεινον, περνουσαν μηνες , χρονια και στιγμες τοσο αναπαντεχα στωικα περιμενε να ξεχασει, μα δεν ξεχνουσε , θαρρεις και το σαγαπω του το εχτισε μεσα της με γερα θεμελια και χαθηκε..
Επειτα ηρθε μια τεραστια απωλεια στην ζωη της, εγινε αστερι στον ουρανο το στηριγμα της , ενα τεραστιο μαμαδιστικο αστερι ,φωτεινο και λευτερο πια απο πονους και λευκα δωματια κι αυτο σημανε συναγερμο στα μεσα της.
Κλειστηκε στον εαυτο της και το παιδι στα ματια της κρυφτηκε στα αδυτα της ψυχης της , κουλουριασμενο και τρομαγμενο για μηνες, εφτιαξε βαλιτσες και ανεβηκε στον “εχθρο” , στο πρωτο αεροπλανο που βρεθηκε μπροστα της, να σκεφτεις πως δεν με αποχαιρετησε ποτε.
Την εψαχνα , μου ελειπε και ηθελα ειμαι διπλα της, να της διαβασω παραμυθια και να σκουπισω τα δακρυα της, να μοιραστουμε το βαρος και να της κρατησω το χερι, μα οχι, για μια ακομα φορα υπερηφανη και υπευθυνη για τον εαυτο της , ισσοροπησε αναμεσα στο βαρος της ψυχηςτης με το βαρος της υπερβαρης καρδιας της και χαθηκε ενα απογευμα..
Εκλαψα πολυ για κεινη, ξερω πως το ενιωσε , ημουν σαν σκια διπλα της αλλωστε, ομως επρεπε να την αφησω να βρει τον εαυτο της.
Καποιους μηνες μετα χτυπησε το τηλεφωνο, φωναζε πως φτανει , πως της λειψαμε και πως θα ανταμωσουμε, δεν θα βρω ποτε τα λογια να εξηγησω την χαρα που πλυμμηρισε την καρδια μου.
Το κοριτσενιο κοριτσι μου με τις κορδελες για μαλλια και την τεραστια καρδια γυρισε , ισως για λιγο αλλα γυρισε , με ενα τεραστιο χαμογελο και μια αγκαλια σαν κηπος ολανθιστος, που μεσα του το παιδι , ναι το παιδι που  κρυβοταν στα ματια της, ετρεχε κοντρα στον ανεμο, σκορπωντας γελια .
Την νανουριζουν  ακομα  παραμυθια οταν  κοιμαται, ομως ενα τετοιο κοριτσι μονο στα παραμυθια εχει υποσταση πιστεψε με..