Δεν θα παψω ποτε να γραφω για αυτους που αγγιξαν την ψυχη μου.
Για ολους εκεινους που με τα δαχτυλα τους επλασαν τον πηλο της ψυχης μου αφηνοντας σημαδακια στο απειρο μεσα μου,
για σενα που μου χαμογελασες στον δρομο οταν ολα ραγιζαν μπροστα μου και για εκεινον που μου χαριζε το σπιτι του οταν δεν ειχα που να παω,
για ολους εκεινους που εφαγαν το φαγητο που με αγαπη τους μαγειρεψα και χορτασαν την ψυχη μου.
Για τους φιλους που μου κρατησαν το χερι και ξενυχτησαν στο πλαι μου, για τους αλλους που με μισησαν και εφυγαν, ολους τους θυμαμαι, θα τους κουβαλαω μεσα μου για παντα.
Θυμαμαι εσενα οταν φωναζες πως πιστευεις σε μενα και σου εκλεινα την πορτα τρεχοντας στον εαυτο μου , ησουν εκει οταν γυρισα , σε βρηκα να με περιμενεις χρονια , ηξερες πως χρειαζομουν χρονο με τον εαυτο μου για να αγαπησω καθε τι ομορφο επρεπε να αγαπησω πρωτα εμενα,
εσενα να σκεφτεις ειχες πει και με βασανιζε η σκεψη σου για μηνες.
Ολοι οι ηρωες μου μοιαζουν με την λερναια υδρα κεφαλια που κοβω και φυτρωνουν αλλα μεσα μου, ερχονται και φευγουν παλιοι και νεοι φιλοι γεματοι δωρα , ιστοριες και αγκαλιες που δεν φτανει μια ζωη για να εξιστορησω.
Ειμαι το συνοθυλευμα των αγαπημενων μου, ειμαι η ιστοριες τους, ειμαι η αγαπη τους και η μοιρασια μας.
Ναι η ιστοριες μου ειναι για εκεινους,
σε εκεινους τις χαριζω.
Δεν ειμαι μονη, ποτε δεν θα ειμαι,
Κανεις μονος.
Μην φοβασαι να πεθανεις αλλα κυριως μην φοβασαι να ζεις.
Leave a Reply