Το φιλι της ζωης.

Η μουσικη στο πικαπ τον εκνευριζε, τις φωναζε καθε λιγο να χαμηλωσει την φωνη κι εκεινη στην κουζινα της σιχτιριζε μια ζωη με εναν ερωτα μισοπεθαμενο.
Δεν μπορουσε να πιστεψει πως αλλαξαν τοσο,  καποτε ηταν χαρουμενοι , ακουγαν την ιδια μουσικη κι ανταλλαζαν γραμματα και ορκους, καποτε..τοτε που ησαν ζωντανοι μεσα σπτην σαρκα τους,ζεστοι και αγριοι στα παθη τους, τωρα χλιαρο τσαι γιασεμι, χλιαρη ζωη.
Με το ζορι καληνυχτιζαν ο ενας τον αλλο και με γυρισμενες πλατες στο σκοταδι και ενοχες να χορευουν πανω απο τα κεφαλια τους σε εικονισμα.
Κλεισε την μουσικη!
Η μουσικη ειχε σωπασει στην ζωη τους σαν αποτυχημενο σαουντρακ που δεν προσεξε ποτε κανεις, λογια που ειπωθηκαν κι ενωθηκαν με μπορες κατακλυζοντας τον ελαχιστο χωρο που περισευε μεσα τους.
Εμειναν μοναχοι μεσα στους εαυτους τους μη εχοντας να δωσουν η να παρουν , τηρωντας τον κωδικα καλης συμπεριφορας η ακομα καλυτερα ανοχης.
Συχνα ονειρευονταν αλλους , μοναχα ετσι ζεσταινονταν τα κρυα κορμια τους απο την εγκαταλειψη.
Η χειροτερη μορφη εγκαταλειψης του να υπαρχεις διπλα τους μα να μην εισαι εκει.

Οταν επαιξε το τραγουδι τους ,τυχαια καποιος σταθμος κοιταχτηκαν για ωρα, μπροστα τους περασε ολη τους η ζωη, οι δυσκολιες ,τα παιδια που μεγαλωσαν και εφυγαν, ποσο ερωτευτηκαν οταν συναντηθηκαν εκει στην γεφυρα που ο ηλιος εκανε τα μαλλια της να μοιαζουν με χρυσες ακτινες, αφησε τα πιατα ,τον πλησιασε και σταθηκε στα γονατα της , με δακρυα στα ματια του χαρισε

ενα φιλι..

Το φιλι της ζωης..