Παρατηρουσε την ιτια απο μακρια πισω απο το τζαμι του λεωφορειου, καθε μερα ιδια διαδρομη, ιδια πληγη.
Τσιγαρο, καφε και στομαχι γεματο νεκρες πεταλουδες.
Μεσα στο λευκο κτιριο με τα χιλιαδες καλωδια και τοις ψυχρες οθονες κρυβοταν ο πιο μοναχικος ανθρωπος του κοσμου πισω απο ενα γραφειο γεματο χαρτινα ονειρα και ενα κομματι ουρανου.
Ονειρευοταν μια μερα να απαλαγει απο το ανθρωπακι που ειχε μεταμορφωθει , εκεινο που πνιγοταν μπροστα σε ια λακουβα γεματη νερο στους δρομους της πολης ,που κρυβοταν πισω απο τα τεραστια προτζεκτ του και τον ελαχιστο χρονο.
Μοναχα το screensaver του ηξερε ποιος ηταν πραγματικα ,ενα καταγαλανο τοπιο δεν ξεχωριζες ουρανο η θαλασσα.. ενα γελιο κρεμασμενο στα χειλη και ενα χερι που κρατουσε το δικο του.
Ενα χερι χωρις προσωπο ,χωρις μυρωδια και ηχο ,,χωρις ματια που δακρυζουν ,κραυγες που αποξενωνουν ,χωρις αγγιγματα που γδερνουν ..
Μπορουσε να γινει εκεινος.
Μπορουσε να ξεπαγωσει καθετι συντηρημενο μεσα του προσεκτικα και να ξετυλιξει τον μουδιασμενο εαυτο του απτο περιτυλιγμα της ληθης..
Ανεβηκε στον τελευταιο οροφο του κτιριου και κοιταξε τα συννεφα , καπου μακρια καποιος γελουσε με την καρδια του ,μια κοπελα χτενιζε τα μαλλια της , ενας ηλικιωμενος χανοταν στο φως και το κοριτσι απλωνε το χερι της για να μπει και παλι στην φωτογραφια..
Ο ουρανος μπλε σαν μελανια στο λαιμο μετα απο νυχτα γεματη ερωτα και ο αερας εκανε τα μαλλια της να χορευουν με τα συννεφα.
Ετρεξε , ετρεξε με ολη του την δυναμη , κατεβηκε δυο δυο τα σκαλια και βγηκε στον δρομο , μυριζε βροχη και τα ματια του γεμισαν νερο, ομως θα εφτανε εκει που ο ηλιος συναντα το φεγγαρι , θα εφτανε εκει που θα αφηνε τον εαυτο του ορφανο απο παρελθον , απο ενα παρελθον που δεν θα τον συμπεριλαμβανε.
Θα τραβουσε το κοριτσι μεσα στην φωτογραφια και θα γεμιζε χρωματα το προσωπο του , μαζι και ο ουρανος..
Leave a Reply