Υπερεγω.

Ενταξει το παραδεχομαι καποιες φορες την φοβομουν.
Καποιες με νευριαζε ετσι οπως καπνιζε τα βαρια τσιγαρα της, μυριζα ως το κοκκαλο τον λευκο πυκνο καπνο της πανω μου και δεν ηθελα τιποτα δικο της πανω μου.
Υποτιθεται πως θα επρεπε να την αγαπω, να την σεβομαι και κυριως να ειναι προτυπο , ομως τιποτα δεν υποτιθεται με μενα.
Μουρμουριζε μερα νυχτα κατι σαν προσευχη και εκλεινε τα ματια σε καθε πιθανο κινδυνο η ημιτρελη, ολα αλλωστε κινδυνοι ηταν, γιαυτο δεν ζουσε.
Της φωναζα ζησε, της ουρλιαζα αργοτερα πως ειναι νεκρη μα δεν με κοιτουσε, δεν μιλουσε μοναχα εβαφε τα χειλια της ,κατακοκκινα για να με εκνευριζει περισοτερο με την απουσια της.
Ελεγε ψεμματα, επλεκε ιντριγκες , ελεγε πολλα , παρα πολλα , με πονουσε το κεφαλι μου , εκλεινα τα αυτια μου στα ψεμματα της.
Πηγαινοεφερνε τον εαυτο της ασκοπα αλλοτε σε υπογεια επαιζε μονοπρακτο το δραμα της κι αλλοτε εκανε την χαρουμενη σε παρκα και πλατειες, επινε καφεδες και καπνιζε αρειμανιως.
Ηθελα να της πω τοσα πολλα μα δεν ακουγε παρα μονο τον εαυτο της, ντυνοταν στα λευκα και μαυριζε τα χερια της με καρβουνο και χωμα.
Εκλεινε τις πορτες πισω της και τις φοβομουνα τις πορτες
και τα κοκκινα κραγιον και τον πυκνο λευκο καπνο της,
τα μακρια της δαχτυλα και το μουρμουρισμα μεστο σκοταδι.
Οταν πονουσε σφαδαζε σαν το σκυλι, εφταιγαν ολοι και με εδιωχνε μακρια, τυλιγομουν τοτε με μια μπλουζα της και παριστανα την μεγαλη, την σπουδαια.
Εβαφα τα νυχια μου μαυρα και τα χειλια μου κοκκινα.
Αν με εβλεπες θα με μισουσες, θα γελαγες, θα χλευαζες.
Τωρα κλεινω τις πορτες πισω μου και μονο φευγω, καπνιζω τα τσιγαρα σου και μονο ποναω, φοβαμαι τα τραινα γιατι σε πηραν απο εμενα, και φτυνω ενα χτες που δεν σε θυμιζει.
Πισω απο τα δεμενα σου μαλλια, στον αυχενα τρεχουν δακρυα.
Ημουν εγω που σε αγκαλιασα την μερα που δεν ενιωθες τιποτα.
Ποτε ξανα δεν θα ερθω αν δεν βαψεις τα χειλια σου,
αν δεν μουρμουρισεις μεσα στο σκοταδι τον σκοπο σου.
Δεν θα ξαναρθω ,γιατι οτι μισω
ειναι αυτο που ημουν οταν σε μισουσα.
Κι εκεινη που υποκρινεται πως ειμαι εγω
πιο εγω απο μενα δεν γινετε..