Σου ελεγαν να μην πιστευεις , μα εσυ ησουν βεβαιος πως κατι υπηρχε για σενα..
Σου ελεγαν , δεν υπαρχει μα εσυ την ακουγες να κλαιει και να γελαει , την εβλεπες να ουρλιαζει και να σου ψιθυριζει με τον ανεμο λογια ολοδικα σου , την μυριζες καθε ανοιξη μαζι με τα νιογεννητα λουλουδια και την ενιωθες καθε φορα που εβρεχε να κολλαει επανω σου..
Σου ελεγαν εισαι τρελος κι ησουν σταληθεια τρελος για κεινη , σου ελεγαν πως να σου λειπει κατι που ποτε δεν ειχες , μα δεν σου ελειπε στην πραγματικοτητα , ηταν μεσα σου .
Ηταν κι εκεινη που πιστευε , που δακρυζε καθε ανοιξη και οταν εβρεχε εβγαινε στον δρομο και χορευε σαν τρελη, ηταν κι εκεινη που σε περιμενε και εσφιγγε στα χερια της τις μερες και τις νυχτες ενα αορατο σκοινι που θα σε εφερνε κοντα της.
Σου εγραφε μερες , νυχτες ,μηνες και χρονια μα δεν ειχε διευθυνση ,πολη ,χωρα πουθενα δεν χωραγες και την εψαχνες σε θαλασσες και βουνα, σε πεζοδρομους και στενα δρομακια.
Ηταν κι αυτος ο κοσμος που δεν βοηθουσε και μεγαλωνε τις αποστασεις και εκλεινε τους δρομους και τα αεροδρομια, αναβε φαρους και σηκωνε τρικυμιες , τα τραινα εφταναν και ο ουρανος δεν χωρουσε αλλες προσευχες .
Ηταν και τα παιδια που ηξεραν την αληθεια και την συμπονουσαν χαριζοντας τις ζωγραφιες που σε εφερναν ακομα πιο κοντα.
Εκεινος θα εχανε λιγο λιγο την πιστη του οπως και εκεινη, οι θορυβοι της πολης επαψαν τους ψιθυρους της και το κρυο την απομακρυνε απο την βροχη , την εκλεισε πισω απο τζαμια βρωμικα, ανοιχτες τηλεορασεις και εναν χειμωνα που εκανε τα λουλουδια να παρουν μαζι τους καθε τι χρωματιστο.
Καποιοι ειπαν πως τρελαθηκε , εσπασε το τζαμι και το αιμα της ενωθηκε με την βροχη μα λιγο πριν του ψιθυρισε πως θα περιμενει αιωνια.
Εκεινος χαμενος σε μια πολυβουη πολη μπροστα απο μια βιτρινα ψαχνει για δουλεια οταν διαβαζει στο λερωμενο τζαμι του απεναντι κτιριου
θα σε περιμενω.
Ηταν η πρωτη τους συναντηση ..κι ισως η τελευταια..αλλα ποιος ξερει σταληθεια αν ηταν παντοτε ενα?
all those moments will be lost like tears in the rain?
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!