Κλεισε τα ματια.

Φυγε οσο ειναι καιρος ελεγε  φυγε τωρα που προλαβαινεις να σωσεις λιγο απο τον εαυτο σου και εκεινος ανοιγε το ντουλαπι και εψαχνε τον καφε, την κοιταζε για λιγο αδιαφορα και της εκανε νοημα να σταματησει να μιλαει.
Φυγε του φωναζε και εσπαζε ποτηρια και πιατα και εσπαζε μεσα της η οργη σαν κυμα σε βραχο, φυγε . Μα δεν εφευγε , ανοιγε την τηλεοραση εκανε ζαπινγκ.
Της εγνεφε καπου καπου να σωπασει και επειτα χανοταν παλι στον μαγικο κοσμο της αναισθησιας.
Οταν την γνωρισα ειχε μακρια ξανθα μαλλια  πλεγμενα σε χρυσαφενιες κοτσιδες και μελενια ματια που μαρτυρουσαν την γλυκοπιοτη λαλια της, την ρωτησα γιατι επεμενε σε μια τελειωμενη κατασταση  και με κοιταξε σαν αποπροσανατολισμενο κουταβι, ανασηκωσε τους ωμους της και αφου ηπιε λιγο απο το κρασι της, τυλιξε γυρω της μια μοχερ κουβερτουλα και αγκαλιασε τον εαυτο της για λιγο, ετσι μου φανηκε .. πως εκεινη την δεδομενη στιγμη , επρεπε να καθυσηχασει το σωμα της..
Τα ποδια της νευρικα χορευαν καποιο ειδος τανγκο κατω απο το τραπεζι και ο καπνος της, μυριζε βανιλια η σανταλοξυλο, ηθελα τοσο πολυ να την αγκαλιασω , να την παρω απο το χερι και να παμε στην γεφυρα να της δειξω πως αυτοκτονουν τα αστερια και ξελογιαζουν τους απογοητευμενους , την ασημενια ανταυγια της θαλασσας και τις βαρκες με τα πυροφανια που γελουν καπου καπου κι αλλες φωναζουν στην θαλασσα , να δωσει..
Της τα ειπα ολα αυτα και συμφωνησαμε να αρχισουμε τις ασκησεις εμπιστοσυνης , μια  καθε φορα .
Εκεινη την μερα αποφασισα να της κλεισω τα ματια και να την αφησω στο δωματιο  , να μεινει λιγο με τον εαυτο της , με τα χερια μου να αγγιζουν τα βλεφαρα εμεινα σιωπηλη πισω της , μεχρι που μουσκεψαν , μεχρι που εγιναν καταρακτες τα χερια και επαψαν να συγκρατουν ολους τους τοιχους που ειχε χτισει μεσα της.
Γυρισε στο μερος μου και με αγκαλιασε σφιχτα, στον ωμο μου δακρυα κυλουσαν εως την πλατη και τα χερια της , παγωμενα  τα ειχε τυλιξει γυρω απο τον λαιμο μου.
Βοηθησε καθολου, την ρωτησα?
Δεν μου αρεσει να μενω μονη , αυτο ειναι το προβλημα μου, ειπε.
Μα μεσα στο απολυτο σκοταδι, μεσα στην σιωπη ημουν εγω και εγω με κοιταζα καταματα, υπηρχα καταλαβαινεις? υπαρχω.
Δεν εμαθα αν εφυγε τελικα  ο αγαπημενος της , ξερω ομως πως για μια φορα εφυγε απο  τον εαυτο της.
Για μια φορα , σταθηκε λιγο και συνομιλησε με τις αναγκες τις.
Για μια φορα.
Εγω παλι , καθε φορα που ” αεριζω” το μυαλο μου στην γεφυρα , θυμαμαι εκεινα τα μελενια ματια της και πως ξεπλυθηκαν εκεινη την μερα  και το ταξιδι  των δακρυων της στην πλατη μου, καθε φορα που την φερνω στο νου μου , η ιδια ανατριχιλλα πισω στην πλατη.
Καθε φορα
.