Μύγδαλα και κύμβαλα

Ένα ζαλισμένο βερίκοκο κατεβαίνει την κατηφόρα στην λαίκη αγορά του σαββάτου.
Κάποτε σταματούσε μπροστά σε πόδια που το αγνοούσαν, άλλοτε το ποδοπατούσαν.
Οχι τώρα.
Βλέπω μια ηλικιωμένη να σκυβει και να το σώζει απο την κατρακύλα του, το σκεπάζει με το μαντήλι της και το βυθίζει στην τσέπη του νυχτικού της μαζι με τους υπόλοιπους θυσαυρούς.
Διακρίνω κατι αμύγδαλα ενα πλαστικό κυπελάκι και ενα κομμάτι υφάσματος.
Εχει μια έκφραση άπροσδιοριστη , ενα συνοθύλευμα μειδιάσματος και μια υποψία χαμόγελου.
Την ακολουθώ καθώς η επιβλητική της παρουσία με μαγέυει, αυτή η αμόλυντη, η αγνή στάση επιβίωσης με κάνει να θέλω να την γνωρίσω.
Μπορώ να βοηθήσω; ρωτάω.
Με κοιτάζει σαν να χε χρόνια να αντικρύσει άνθρωπο.
Κόπιασε ,λέει εδω στην σκια κοριτσι μου να σε φιλέψω μυγδαλα και βερίκοκο..
Με φίλεψε μια ιστορία ζωής,δυο θανάτους και λίγα αμύγδαλα.
Την συνόδευσα στο σπίτι της εώς τον κήπο που φιλοξενούσε τρία αδέσποτα τον κίκο,την κίκα και το κικάκι τους.
Η κικοοικογένεια παραληρούσε απο χαρά στο άκουσμα του ξύλινου βοηθού της, το μπαστουνάκι της που της το έφτιαξε λέει ο αμίρ που μένει στο απέναντι σπιτι.
Με φίλησε σταυρωτά και μου έδωσε την ευχή της.
Την αγκάλιασα και δώσαμε ραντεβού για μύγδαλα και ιστορίες.
Οταν έφτασα σπίτι ,ήμουν ευτυχισμένη,είχα αποκτήσει μια φίλη..κι ένα κρυμμένο βερίκοκο στην τσέπη..
Μοιραστήτε λιγα μύγδαλα,ενα πιάτο φαί,ενα χαμόγελο,μια βόλτα,αγάπη..