Με σκεφτεσαι ακομα? Η φωνη στην αλλη γραμμη του τηλεφωνου σιγησε και κατι ξεψυχησμενα οχι , σωπασαν κι αυτα. Ακομα περνουσαν μπροστα στα ματια της εκεινα τα απογευματα στην αποβαθρα, με τον ηλιο στα ματια και μια γονιμη ελξη πανω απο τα κεφαλια τους. Δεν μιλουσαν πολυ , ενα νοημα αρκουσε και μετα δωματια νοικιασμενα, ανασες μακροσυρτα βραδια αδηφαγα, αχορταγα φεγγαρια και λογια , λογια παγιδες. Παγιδα ηταν κι εκεινος , η ονειροπαγιδα της. Ηταν ξεκαθαρο ελεγε την μια την αλλη σαγαπω και της εκλεινε τα ματια κι οσο δεν εβλεπαν τα ματια, πεινουσαν τα μεσα της για κεινον, να τον χορτασει μα δεν τον χορτασε ποτε. Μια εποχη ηταν μονο. Ενα καλοκαιρι που επλεκε ονειρα και μαζευε κοχυλια. Μια ονειροπαγιδα δικη της κρεμασμενη στο στομα του, καθε λεξη βλεπεις εχανε το νοημα της κι αποκτουσε νεο νοημα μεσα της. Ολα δικα της τα ηθελε. Της τα πηρε ολα και εφυγε κι ετσι δεν εχει παρα μονο τα ονειρα, σκονισμενα γιαυτο μην την ρωτας αν σε σκεφτεται ακομα, ρωτησε την αν επαψε ποτε ..να ξεσκονιζει. Ονειρα.
Leave a Reply