Αυτά είναι τα κομμάτια του παζλ που συνέθεσαν οι στιγμές, οι αγκαλιές τα λάθη και τα πάθη.
Κι όλα τα ανείπωτα του κόσμου γίναν τραγούδια, ποίηση και προσευχές.
Κάπου ανάμεσα στον άνθρωπο και την ψυχή κρύβεται ένας λυγμός.
Κι εσύ που παλεύεις να επιβιώσεις, τον συναντάς σε τραίνα και σταθμούς, σε φωτογραφίες και φωτιές, ξυπνάνε μέσα σου όλα εκείνα που φοβήθηκες να ταΐσεις και τρώνε λίγο λίγο από την έγνοια σου.
Είπες σήμερα:
«Οι άνθρωποι είναι ακίνητοι μέσα στην βιασύνη τους» και σε σκέφτηκα να ταξιδεύεις και στα μαλλιά να φοράς κορδέλα. Εκείνη την κόκκινη που τόσο αγαπούσες και την έκρυψες στο συρτάρι με τα συναισθήματα, μαζί με τον εαυτό σου. Εκείνον τον υπέροχο που σιγοτραγουδούσε τις Κυριακές και μάζευε κοχύλια.
Ξέχασες να αναπνέεις.
Ξέχασες να αγαπήσεις τον εαυτό σου στη βιασύνη σου να κάνεις τους άλλους να σε αγαπήσουν.
Έλα, φόρεσε την κορδέλα και πάμε να χορέψουμε γύρω από τη φωτιά που μας καίει τα σωθικά, πάμε να βρούμε τους εαυτούς μας. Στη δίνη θα λικνιστούν τα όχι και τα δεν μας.
Πάμε σου λέω .
Πάμε.
Leave a Reply