Σαν σήμερα

Μέσα σε ένα σου γέλιο κρύφτηκα.

Μου έμαθες να στέκομαι όρθια να παλεύω.

Να γεννάω ανθρωπιά.

Μα σήμερα που είμαι μάνα.

Σε σκέφτομαι να τρέχεις στην αγκαλιά της.

Να σκουπίζεις τα δάκρυα της.

Να γελάς.

Να μας τραγουδάς.

Σήμερα εκείνοι είναι ακόμη εδώ χωρούν στο δωμάτιο, χωρούν σε αυτό τον κόσμο ακόμη.

Σε αυτό τον κόσμο που άδειασε από σένα.

ΜΆΝΑ
Γύρισα να πεις.

ΜΆΝΑ
Δεν έφυγα ποτέ να πεις.

ΜΆΝΑ
Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά.

Να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια.

Μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά.

Πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια.

Θέλουνε τώρα να μου φτιάξουν μια φωλιά.

Που εκεί πάνω της το φόβο την ασχήμια.

Κι ένα κλάμα γοερό και μια αλυσίδα βαριά.

Κουβαλάει την κατάρα των θεών και τη βλασφημία.

Δε θα δακρύσω μα ούτε και δε θα φοβηθώ.

Δε θα αφήσω να μου κλέψουν τα όνειρα μου.

Ελεύθερα ψηλά πολύ ψηλά πετώ.

Κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα κι αδέσμευτα φτερά μουκαι περιμένω κι άλλα αδέρφια για να’ ρθούνσ’ αυτήντην κορυφή που όλους περιμένει.

Αρκεί να μη δακρύσουν και να μη φοβηθούνσ’ αυτήν την έξυπνη απάτη την καλοστημένη.

Σαν σήμερα είναι η κάθε μέρα που άδειασε από εσένα Παύλο. Δεν φοβομαστε δεν θα κατεβάσουμε το κεφάλιόσο στολίζεις τον ουρανό.