Ενάμιση χρόνο η ίδια ιστορία, εκείνη φεύγει σβήνει τα φώτα και τρέχει, λίγες οι ώρες, οι μέρες, κυρίως οι νύχτες.
Δεν μιλάει σε κανέναν γι αυτό, δυό ζωές, τεμαχισμένη, αλλά το βαπτίζει ευτυχία.
Βρίσκονται πάντα στο ίδιο σημείο τις ίδιες ώρες, μελετούν προσεκτικά τον δρόμο μήπως τους δει κανείς.
Ανοίγει η πόρτα, αδρεναλίνη- η αδρεναλίνη του “παρανομου”, δυο φιλιά και τα ρούχα στο πάτωμα ξεγυμνώνουν κάθε φόβο, η ένταση κορυφώνει το συναίσθημα.
Τσιγάρο-ο καπνός μοιάζει με σύννεφα που διαλύονται αφού μεταμορφώθηκαν.
Οι άνθρωποι χάνονται μέσα σε σχέσεις “λαβυρίνθους” που δεν οδηγούν πουθενά, πληγώνουν ανθρώπους-προορισμούς που έχουν φτάσει προσποιούμενοι πως είναι δυο, κρατώντας αόρατα χέρια.
Οργασμική μοναξιά και λήθη.
Τον σφίγγει στην αγκαλιά της και μυρίζει κι άλλη σάρκα, δεν είναι μόνοι στο δωμάτιο.. ποτέ δεν ήταν μόνοι…
Leave a Reply