Καμμια φορα ο πονος που θυμασαι και θυμαμαι γινετε μενεξελι ,σημαδι απο πληγη , χυνεται μεσα σου σαν δηλητηριο και σε φερνει μπροστα του.
Καμμια φορα ειναι τα απωθημενα που βρωμουν τσιγαρο και αλκοολ σε γωνιες της πολης που σε αναγνωριζουν ακομα., περπατας βιαστικα και κλεινεις τα ματια να μην φτασει ως το κοκκαλο η θυμηση μα ειναι εκει οι σκιες , φαντασματα του παρελθοντος , κρατιουνται απο κολονες με κρασι στα χερια χαζογελουν και φιλιουνται στα σκοτεινα, σκιες που σε κυνηγουν ως την ακρη της πολης, σε ολα τα πιθανα και απιθανα μερη , σε ακρογιαλιες και καντινες , σε μικρα καφε και φιλους που παρατηρουν την σαπουνοπερα, ανικανοι να νιωσουν τον ποθο και τον πονο που προκαλουν ολα τα μοιραια , σαν τα ατυχηματα, αφυλαχτο σε βρισκουν , γυμνο στην ζεστη ασφαλτο.
You re all i need radiohead και μετουσιωνεσαι σε φρικτο εντομο που χτυπαει μανιασμενα το τζαμι του , κυνηγας το φως και με μια κινηση σε βυθιζει στο σκοταδι , προσπερνα χωρις ενα alarm , ενα χερι καμμια ειδοποιηση, απλα στριβει το τιμονι σαν το μυαλο.
Οι σκιες σακολουθουν στο σπιτι και σε ολα τα δανεικα κρεββατια που μοιραστηκες τσιγαρο και ξημερωματα .
Οι σκιες αγαπουν την μουσικη , οι σκιες χορευουν το τραγουδι μας και μετα χανονται μαζι με το αερακι , εξω απο το ανοιχτο παραθυρο , μεσα μια ανοιχτη καρδια . Εξω ενα κατακοκκινο μπαλονι που κυνηγαει συννεφα και γλαρους , ενα γενναιο μικρο κοκκινο μπαλονι που δραπετευει μαζι με την αναμνηση για να ελαφρυνει την γη με το δυσβασταχο βαρος απτα στηθη..
Αγαπηθηκαν , αγαπηθηκαν με διαφορετικους τροπους , ο καθενας σαν παιχνιδι κρατουσε στα χερια του τον αλλο και χωρις κανονες και ορια πολεμησαν μεχρι τελους , κανεις νικητης μονο χαμενοι και ανημποροι με εναν αλυτο γριφο , προσπερνουν..
Μα το μυαλο δεν προσπερνα τις θυμησες..
Η πολη δεν κοιμαται..μυθος ειναι, σαν και εσενα..
Ειχες πει δεν θα φυγεις μα χαθηκες,
ειχα πει για παντα
και γελουσες.
Χρωστας ενα μπαλονι.
Κατακοκκινο σαν αιμα.
Leave a Reply