Καμμιά φορά ο πόνος που θυμάσαι και θυμάμαι γίνεται μενεξελί, σημάδι από πληγή, χύνεται μέσα σου σαν δηλητήριο και σε φέρνει μπροστά του.
Καμμιά φορά είναι τα απωθημένα που βρωμούν τσιγάρο και αλκοόλ σε γωνιές της πόλης που σε αναγνωρίζουν ακόμα, περπατάς βιαστικά και κλείνεις τα μάτια να μην φτάσει ως το κόκκαλο η θύμηση μα είναι εκεί οι σκιές, φαντάσματα του παρελθόντος, κρατιούνται από κολόνες με κρασί στα χέρια χαζογελούν και φιλιούνται στα σκοτεινά, σκιές που σε κυνηγούν ως την άκρη της πόλης, σε όλα τα πιθανά και απίανα μέρη , σε ακρογιαλιές και καντίνες, σε μικρά καφέ και φίλους που παρατηρούν την σαπουνόπερα, ανίκανοι να νιώσουν τον πόθο και τον πόνο που προκαλούν όλα τα μοιραία, σαν τα ατυχήματα, αφύλαχτο σε βρίσκουν, γυμνό στην ζεστή άσφαλτο.
“Radiohead – You re all i need” και μετουσιώνεσαι σε φρικτό έντομο που χτυπάει μανιασμένα το τζάμι του, κυνηγάς το φως και με μια κίνηση σε βυθίζει στο σκοτάδι, προσπερνά χωρίς ένα alarm, ένα χέρι καμμιά ειδοποίηση, απλά στρίβει το τιμόνι σαν το μυαλό.
Οι σκιες σακολουθουν στο σπιτι και σε ολα τα δανεικα κρεββατια που μοιραστηκες τσιγαρο και ξημερωματα.
Οι σκιες αγαπουν την μουσικη , οι σκιες χορευουν το τραγουδι μας και μετα χανονται μαζι με το αερακι , εξω απο το ανοιχτο παραθυρο , μεσα μια ανοιχτη καρδια .
Εξω ενα κατακοκκινο μπαλονι που κυνηγαει συννεφα και γλαρους , ενα γενναιο μικρο κοκκινο μπαλονι που δραπετευει μαζι με την αναμνηση για να ελαφρυνει την γη με το δυσβασταχο βαρος απτα στηθη..
Αγαπηθηκαν , αγαπηθηκαν με διαφορετικους τροπους , ο καθενας σαν παιχνιδι κρατουσε στα χερια του τον αλλο και χωρις κανονες και ορια πολεμησαν μεχρι τελους , κανεις νικητης μονο χαμενοι και ανημποροι με εναν αλυτο γριφο , προσπερνουν..
Μα το μυαλό δεν προσπερνά τις θύμησες.. Η πόλη δεν κοιμάται.. μύθος είναι, σαν και εσένα..
Είχες πει δεν θα φύγεις μα χάθηκες, είχα πει για πάντα και γελούσες. Χρωστάς ενα μπαλόνι.
Κατακόκκινο σαν αίμα.
Leave a Reply