Ενα απογευμα γεματο γλυκο κουταλιου και μια καινουργια φιλη.

Μοναξια, αγριο πραμα μου ειπε.
Με ρωτησε αν εχω φιλους, οχι γνωστους τονισε ,φιλους που θα πεθαιναν για μενα.
Σκεφτηκα τουλαχιστον τρια ατομα που ειναι φιλοι, φιλοι – αδερφια οπως ελεγα μικρη κι η μαμα μου ξινιζε το προσωπο της, μονολογωντας ολοι αδερφια σου ειναι πια.
Μου μιλησε για τους δικους της φιλους που δεν υπηρχαν πια εν ζωη,για τις εκδρομες τους στην θαλασσα και πως κατεστρωσαν σχεδιο οι ιδιοι φιλοι να την “κλεψει” ο μεγαλος της ερωτας και να καταληξει παντρεμενη οχι μονο με εκεινον αλλα και τους φιλους για πολλα πολλα ομορφα χρονια.
Ξερεις μου ειπε, “φοραω” την καρδια ενος απτους φιλους μου και τα ματια της γεμισαν βροχη.
Ο ηλιος στα ματια της δεν αργησε να ξεμυτισει οταν ενα τεραστιο αλμπουμ με φωτογραφιες των αγαπημενων μου συστηνοταν ολο χαμογελα και ασπρομαυρες αγκαλιες.
Σκληρο να μενεις πισω με τις αναμνησεις, να αποχαιρετας και να προσπαθεις να υπερνικησεις την νοσο της ληθης,σκαλιζοντας τα μεσα σου τακτικα ανακαλυπτοντας συνεχεια θυμησες και λογια.
Τωρα ειμαι μονη ,ειπε.
Τα παιδια εφυγαν στο εξωτερικο τα εδιωξε η κριση και τα εγγονια μου τα βλεπω τα καλοκαιρια,οι φιλοι σχεδον ολοι ” εφυγαν” κι αυτοι που μειναμε πισω,ανημποροι ,κλεισμενοι στην μικρη μας πραγματικοτητα,σε εναν μικροκοσμο νοσταλγικο.
Υποσχεθηκα να την συναντω συχνοτερα και με αγκαλιασε με μια αγκαλια που ποτε πριν δεν με ειχαν παρει,μου χαρισε ενα δαντελενιο κομματι υφασματος και με προετρεψε να μην χασω τον ρομαντισμο μου.
Γυρισα σπιτι γεματη.
Επρεπε να βρασω αυγα,παραγγελια της οικογενειας κι οταν γυρισαν βρηκαν δυο ανθρωποαυγα να τους χαμογελουν ,δεν αντεχα να ειναι αψυχα και τους εδωσα ζωη,χαρισα το ενα στο αλλο και ειμαι σιγουρη πως γιναν φιλοι.
Κοιτα πως χαμογελουν!
Σκληρο πραγμα η μοναξια..