Αγαλματακια ακουνητα , μερα ή νύχτα;

Οι πιο ομορφες ιστοριες γραφονται στα πιο ασχημα μερη και οι πιο ζεστοι ανθρωποι κρυβονται στα πιο παγωμενα βλεμματα.
Τα πιο πλουσια βραδια μας στις πιο φτωχες γειτονιες και τα ηχηρα δακρυα τα κρυψαμε στα γελια μας.
Κρατησαμε χερια αγνωστα γεματα ροζους που δεν μας αφησαν ποτε ξανα και γευτηκαμε αλμυρα και ηλιο σε δωματια κατω απο την γη.
Οι υποσχεσεις που ραγισαν , τα σαγαπω που ξεθωριασαν στο μπαλκονι σου και οι σιωπες που σε ξελογιασαν εκεινο το κατακοκκινο απογευμα.
Οι φιλοι που σταθηκαν κι οι φιλοι που χαθηκαν, τα αστερια που τρεμοπαιζαν κι οι σκιες που με κυνηγουσαν.
Ολα για μια αγκαλια.
Ολα κι αλλα τοσα θα εδινες για να δεις το δερμα σου να ανασηκωνεται, ολα.
Για μια αγκαλια.
Ενα, δεν εισαι μονος κι η κουραση απο τα ματια τους πουλι ταξιδιαρικο..
Ολα και τιποτα σε εναν κοσμο δανεικο.
Κροταλιζαν τα δοντια και ο θυμος σαν ανθρακικο μας εκαιγε τα ματια , ομως παλευαμε το θεριο, ο καθενας το δικο του κι αλλοτε ολατα θερια παιδια που πιανονταν στα χερια.
Αγαλματακια ακουνητα, μερα η νυχτα;