Τραγανές λέξεις και αποπνικτικά φιλιά, να τρέχει το ζουμί στα χεριά να κολλάει το πάτωμα από αγάπη καιάγρια φράουλα.
Φορούσε την μπλούζα του.
Φορούσε την καρδιά της.
Αν άνοιγες τα ματιά θα έβλεπες πως είναι να κοιμούνται στο δικό μας όνειρο, πως είναι να είμαστε ξύπνιοιστην δική τους πραγματικότητα.
Θα ήξερες αν τα μπαλόνια νιώθουν βάρος κι αν τα πουλιά βαρεθήκαν να πετούν, θα ήξερες αν θύμωσε η θάλασσα κι αν μαγαπας λίγο περισσότερο από χθες.
Αν άνοιγες τα ματιά θα σου έσφιγγα την κορδέλα μου στην βέσπα και θα πατούσα στις μύτες των παπουτσιών σου για να μυρίσω τα μαλλιά σου.
Να ζωγραφίζω το στήθος σου και να γαργαλιέσαι.
Να τρέχω και να με κυνηγάς.
Να κολλάω τσίχλες στις θάλασσες σου και να γελάς, να γελάς ασταμάτητα.
Να γελάς μέχρι να λιώσουν τα χρώματα του ουράνιου τόξου, άνοιξε τα ματιά.
Άνοιξε τα.
Leave a Reply