Αραχνιασμένα όνειρα στριμώχνονται στο μαξιλάρι μου. Το δωμάτιο μυριζει φθινοπωρο και εφιαλτες.
Αιματοβαμμενη εποχη , χιλιαδες ενοχοι .
Χερια γεματα ερινυες.
Περιμενω την εκρηξη , εκτοξευοντας το κεφαλι γυρω απτο σωμα , ιδιος δορυφορος.
Μια εβδομαδα θρηνος εξω και μεσα μου.
Εχω την εικονα σου στα ματια μου, θυμαμαι την φωνη σου βραχνη να μην αντιστεκεται , θυμαμαι τα χερια σου να δινουν.
Περασαν χρονια πριν χρειαστει να ακουσω ξανα το ονομα σου, πριν να αντικρυσω για τελευταια φορα την μορφη σου, εξω απο την μουσικη σου ησουν παλι μουσικη τοτε και τωρα και για παντα σου ειχα πει..
Μερες που σκιζουν συνειδησεις , νυχτες γεματες τρομο και τασεις φυγης.
Πνιγομαι στην ιδια μου την απραξια.
Πως φτασαμε εως εδώ?
Νιωθω σαν μαριονετα και θελω να κοψω τα αορατα δεσμα , θελω να βγω εκει εξω και να ενωσω την φωνη μου με εσενα , θελω να υψωσω τα ματια στον ουρανο και να σε δω να μου χαμογελας στα συννεφα , διψαω για δικαιοσυνη.
Διψαω για λευτερια.
Μια σκεψη σου ακουμπησε στα μαλλια μου από το ανοιχτο παραθυρο.
Μια σκεψη σου και μια ματια.
Η δικη μου στερεψε.
Γιναν δακρυα , γιναν βροχη να επιστρεψουν στο προσωπο όταν στεγνωσει.
Για σενα.
Για μενα.
Για το παιδι.
Για ολους μας.
Π.Φ
δημοσιευτηκε στην στηλη μου ονειροσκαλισματα στην εφημεριδα τεταρτο #95
Leave a Reply