Λαβύρινθος.

Μιασματα.
Στεκονται πανω απο το νεκρο σωμα και γλυφονται σαν τα κορακια.
Ξεπουλαει  ο φονος? ξεπουλαει η φτηνια της ψυχης τους?
Ενας ασυρματος κοσμος.
Μονο αυτο εχεις?
Μουδιαζω.
Φοβαμαι. παλι.
”Μου χες πει πως θα ερθει καποια μερα οτι αντικρυζω θα το ερωτευομαι”, τελικα δεν το βλεπω..
Σου μοιαζω αλλη φωναζεις, ξερεις κατι? ειμαι αλλη.
Αναρωτιεμαι αν ποτε σου επιασες πατο, αν εφτασες στο σημειο εκεινο που βλεπεις τα παντα γυρω σου απο κατω προς τα πανω, σαν το φως να μην φτανει σε σενα , μητε ο ουρανος.
Σαν να εισαι μικρος , μικροσκοπικος και να σε ξεχασαν πισω απο μια κλειστη ντουλαπα.
Εισαι μπαλαντερ.
αυτο εισαι.
Δεν νιωθεις ειμαι σιγουρη παρα μονο πεινα και  διψα. Τιποτα αλλο.
Συγχωρεσε με που δεν ειδα νωριτερα τον αληθινο σου εαυτο, συγχωρεσε με αλλα ημουν απασχολημενη να χανω τον εαυτο μου καθημερινα.
Ομως εδινα.
Κι εδινα.
Και ραγισα και επιασα πατο.
Και συναισθανθηκα και χαθηκα σε λαβυρινθους δικους σου , δικους τους.
Τωρα κοιταξε με , εφτιαξα τον δικο μου λαβυρινθο και μαντεψε , δεν σε περιλαμβανει.
Εσενα και την αδεια ματια σου.
Εσενα που τιποτα δεν σε συνταραζει , που συνεχιζεις την ζωουλα σου αμεριμνος.
Εισαι και εσυ απεναντι να ξερεις.

τσαι κανεις?
ο τρελοκαπελας μου σας χαιρετα και σιγοτραγουδαει
Ψεύτρα ζωή και να ‘μουνε
οπίσω του καιρού μου
να κάμω αυτά που σκέφτομαι
και βάνω με το νού μου