Ανοχη.

Το στομαχι μου ειναι αηδιασμενο ,οπως και το υπολοιπο σωμα μου κυριως η εκφραση που εχει εδραιωθει πλεον στο προσωπο μου.
Καμμια αισθηση πεινας η αναγκης μοναχα μουδιασμα οπως και τοτε που σε μια στιγμη η ζωη πηρε αλλη τροπη οταν εμαθα πως δεν μπορω να κανω τιποτα για να μην χασω αλλον ενα φιλο που νοσει.
Το βλεμμα του περαστικου τρυπησε την ψυχη και μπαζει νερα, ηταν κι αυτος βλεπεις στην σειρα για να ενημερωθει για τους ανασφαλιστους.
Μεγαλη ουρα σαν ενα γιγαντιαιο φιδι που ερπεται μεστην ψυχη μας,ενα γλιστερο ερπετο γεματο δηλητηριο ετοιμο να καταπιει οποιον φοβηθει.
Φοβαμαι.
Οταν ελεγα αερικο δεν εννοουσα να περιπλανιεμαι αδικα κοιταζωντας ταβανια ,διαβαζοντας ετικετες σαμπουαν.
Ειμαι 31 και θελω να μην παψω να ειμαι δημιουργικη, ειμαι ο εαυτος μου κι επαψα να με αναγνωριζω.
Ειχα στοχους που τους περικυκλωσαν διαφορα ερπετα και ετσι μαρμαρωμενα γυρευουν μιαν ανοιξη μεσα μου να αρχισουν να τρεχουν.
Φοβαμαι την πολυκοσμια,το τραινο και την βουη απο τα αυτοκινητα,φοβαμαι μην χασεις κι εσυ το γελιο σου,φοβαμαι μην μας καταλαβει το παιδι,φοβαμαι να μην θυμηθω τα ονειρα μου κι ετσι τα σκαλιζω σε λευκες σελιδες να μπουμπουκιασουν καποτε.
Ημουν παντα τοσο ρομαντικη μοναχα ενα πραγμα με εξοργιζε ,η αδικια.
Ποση αδικια γυρω μου?
Θα ηθελα να το βαλω στα ποδια ,ετσι κανω παντα αλλωστε μα λεω να το παλεψω μηπως αλλαξει ο κοσμος.
Κλεινω τα ματια και με βλεπω μεσα σε ενα αεροπλανο τι ειρωνεια για καποιον που η μεγαλυτερη του φοβια ειναι τα αεροπλανα,
Κοινωνια με ξεπερασες.