Ιωναθαν.

Γειωνομαι φιλε.
Στην αιωρα μου πλεκω ονειρα.
Με συγκινει η βουβη προσφορα της φυσης, η πληγη της πολης ψηνετε απο την αλμυρα της θαλασσας και τα ματια μου σε ληθη ξεχνουν οτι τα πονεσε τον τελευταιο καιρο.
Οχι δεν ξεχασα, μοναχα ξαποστασα την ψυχη μου κατω απτα δεντρα και τραγουδησα μαζι με τον τζιτζικα, ενας πληγωμενος γλαρος με κοιταξε και στο ορκιζομαι μου υποσχεθηκε πως θα πεταξει.
Ενας φιλος μπηκε πιο βαθεια στην ψυχη μου και τα παιδια σιροπιασαν με τα παγωτα τους τις σκεψεις μου.
Αισθανθηκα παλι ζωντανη φιλε μου,με μια καρδια που χτυπαει οχι απο φοβο αλλα απο εκσταση και αγαπη ,απο συγκινηση.
Η ελπιδα εκανε το ηλιοκαμενο δερμα μου να χορευει,να ξυπνα.
Ενα φεγγαρι κατακοκκινο σαν αιμα,σαν το αιμα που βραζει μεσα μας και οι δρομοι ανοιχτοι.
Πεντε φιλοι και μια αγκαλια ,ενα γελιο και ενα σπασμενο φτερο μια υποσχεση και ο ουρανος με κανουν σημερα να βλεπω καθαρα.
Αυριο παλι στον αγωνα,
Σημερα θα ονειρευτω τον ιωναθαν,τον δικο μας ιωναθαν να πεταει ξανα και θα πιω για ολους τους τσακισμενους αυτου του κοσμου,να θυμηθω να μην ξεχασω το βλεμμα τους.
Να θυμηθω να μην παψω ποτε να αγωνιζομαι για να πεταξουν ξανα και ξανα.
Καλες πτησεις φιλε μου, εβιβα.