Πόση στάχτη γέμισε η καρδιά σου;
Εισέπνευσες όλο τον θάνατο, τις αγκαλιές και τις κραυγές και τώρα πνίγεσαι σε έναν ουρανό που δεν λέει να γεννήσει ήλιους και πάλι.
Είναι καλοκαίρι και κρυώνει η ψυχή σου.
Μια αγκαλιά που έγινε μαζική κραυγή σου δίδαξε να κοιτάξεις γύρω σου, να τρέξεις να βοηθήσεις, να αγκαλιαζεις το παιδί σου κάθε δευτερόλεπτο που περνάει.
Μην θυμώνεις με όλους.
Kοιτα με στα ματιά.
Aν έμαθες κάτι είναι να είσαι άνθρωπος.
Δεν σου ανήκει τίποτα.
Kι όλα όσα είχαμε χάθηκαν.
Καιρός να φυτέψουμε πάλι την ελπίδα, να στεγνώσουμε τα δάκρυα, να προσευχηθούμε για όλους εκείνους που χάθηκαν.
Κοίτα, τρόμαξε το καλοκαίρι και ντύθηκε καταστροφές όμως μην ξεχάσεις πως εσύ κι εγώ, εμείς θα το γυρίσουμε το κακό, αν ενωθούμε σε μια τεράστια αγκαλιά με κοινό παλμό, χωρίς θρησκείες, χρώματα και πολιτικές πεποιθήσεις, μια αγκαλιά ανθρωπινής λαίλαπας που θα σβήσει κάθε φωτιά, θα κάνει κάθε δεντρό να σκιάσει ξανά, την θάλασσα μάνα να σωπασει.
Κάποτε θα μάθουμε.
Θα τα καταφέρουμμε.
Κοιτά με στα ματιά, πονάς όσο κι εγώ.
Ήμουν εκεί και είδα.
Leave a Reply